Perspektywa. on do samochodu. kochali się na zawsze. że to byli oni. a z bliska wcale. ten najłatwiej się myli. i szybko odjechał. nawet jeśli stało. że to było smutne. Wiersze o miłości; Wiersze o śmierci; Leopold Staff. Błądzimy pośród bezkresów, Wśród niepojętych pustkowi, O, siostry-gwiazdy, nie dalsze Poems by Leopold Sedhar Senghor. Léopold Sédar Senghor ( October 9, 1906 – December 20, 2001) was a Senegalese poet and statesman, serving as his country's first president from 1960 to 1980.

Zapraszamy po wiersze miłosne, których autorem jest Kazimierz Przerwa-Tetmajer. Piękna poezja miłosna w wykonaniu Kazimierz Przerwa-Tetmajer podczas czytania pobudzi nasze zmysły. Kazimierz Przerwa-Tetmajer i jego wiersze o miłości - wyznaj komuś miłość. Strona 3 Zapraszamy po wiersze miłosne, których autorem jest Adam Mickiewicz. Piękna poezja miłosna w wykonaniu Adama Mickiewicza podczas czytania pobudzi nasze zmysły. Adam Mickiewicz i jego wiersze o miłości - wyznaj komuś miłość za pomocą pięknej poezji. Strona 4 Bo często słyszę uwagi o nim na podstawie tekstów, które piszę (co jest dużym nadużyciem). Natomiast pewne poszukiwania - coś, co czasem fascynuje, czasem straszy, przemyślenia, które mam w głowie (jako introwertyk) chętnie umieszczam w wierszach, czasem kontrowersyjne, bo sam nie znam odpowiedzi. . Polski poeta, tłumacz i eseista. Jeden z najwybitniejszych twórców literatury XX wieku, kojarzony głównie jako przedstawiciel współczesnego klasycyzmu; prekursor poezji codzienności, związany także z franciszkanizmem i parnasizmem. A gdy ujrzymy się znowuKiedyś po długich latach ujrzymy się znowu. Łódź moja będzie w przystań wracała z połowu AdoracjaZ mych pocałunków szata twej nagości,Z warg moich na niej purpurowe róże,Ani jednejAni jednej... ArkanaGdy beztroskie jak kwiaty, lekkie jak ptaków loty Zachwyty serca mego wyśpiewać chcę radośnie,&nbArs poeticaEcho z dna serca, nieuchwytne,Woła mi: "Schwyć mnie, nim przepadnę,Ave auroraDźwigaj się, serce! Nocnych niebios ciemię, Gniotące drętwym snem ciebie i ziemię, Ballada pierwszaGdzieżeśmy to zabiegli w gonitew rozpędzie, Czereda zapaleńców i szalonych głów? Bieguny"Nie z tego świata jest królestwo moje"- Takie pokorne Mistrz wyrzekł dalekaNie widzę ciebie, tylko twoje szaty,I ślepym ciebie zgaduję zdumieniem,Bogowie ZmarliMoc zbudziła w nim butę i dumny gniew wraży,Iż nie ścierpiał nad sobą dłoni bóstw Kozickiemu BronaSłońce za wzgórze się chyliI senną ziemię jesiennyGdzież jest ta wywalczona z mozołem pogoda,Ku której mnie przez lata wiodły strome ścieżki?CapriNa morzu wyspa górska: miniatura Tatr, Jeno że Morskie Oko, miast w środku, jest wkoło Chciałem już zamknąć dzień...Chciałem już zamknąć dzień na klucz,Jak doczytaną księgę,ChlebWiecznie tak samo jeszcze jak za czasów Piasta,Po łokcie umączone ręce dzierżąc w dzieży,CienieMińmy tę ścieżkę. Tuśmy ongi się spotkaliWśród świeżej lip pleciony kosz,Chciałem weń włożyć owoce,Curriculum vitaeDzieciństwa mego blady, niezaradny kwiat Osłaniały pieszczące, cieplarniane cienie. CzarW miękkich fałdach twej sukni zgubiony ustamiPiję złotej godziny czar... Niech nas omami...Czarna godzinaZbudzone z snów, wśród chmurnej czoła niepogody, Myśli me w głębie schodzą jak kamienne scCzasGodzina późna bije,Głosi się czasu niewinneŁąkami idę. W krąg kwiatyI słychać brzęki gdy gaśnie blask słonecznej kuli,Nad brzegiem wody, gdzie drzew widma mdleją,Dalekaś mi...Dalekaś mi, daleka,Jak radość szczęścia cicha...Deszcz jesiennyO szyby deszcz dzwoni, deszcz dzwoni jesiennyI pluszcze jednaki, miarowy, niezmienny,Do muzyMam pewność niezachwianą, wierzę uroczyście,Muzo, com ci nie przestał służyć i hołdować,DobranocDobranoc! Śnij,Że w las zielony wiosną DrogaUmierali, umierają, umierać będą, Jak żyć będą i żyją, i żyli. DzieciństwoPoezja starych studni, zepsutych zegarów,Strychu i niemych skrzypiec pękniętych bez grajka,Dziwaczny tumW męczarni twórczej, w bólu natężonej mocyTrawiony dzikim ogniem, z obłąkanym czołem,EchoWśród swawolnej gonitwy w boru gęstwie starej Usłyszał faun rozkoszne słowo obietnicy EpitafiumTu leżę. Życia wyrok padł na mnie młoda. Woń ciepła róż i pomarańczy,Gdy czytać będzieszGdy czytać będziesz wieczorem te słowa I skroń pochylisz nad zadumą zwrotki, Gdy w twoich ustach...Gdy w twoich ustach z nieukojemSzukam twojego serca woni,Gdzie się podziałaGdzie się podziała dawna miłość nasza?Wszystko przemija, czas wszystko uśmiercaGęsiarkaZ czteroletnią powagą, w spódniczce po boseStopki i w kaftaniku na wyrost, to wąskąGnójCzcigodny gnoju, dobroczynne łajno, Tchnące, jak znojna najmity pazucha HarmoniaMiałem wielkie pogody i chmurne mój, zdobywczy niegdyś, zmienia się w obrończy,Hora tańczącaDzięki za tę godzinę, gdyś, mych ócz tęsknicą Uproszona, tańczyła dla mnie, tanecznico, IdziemyIdziemy drogą kamienistą,twardąI besłoneczny mamy strop nad głową,Ja kocham CiebieJak tchu dla piersi, tak mi ciebie brak!W pochmurnym niebieJak wiersze czytaćSiądź z książką na fontanny krawędzi kamiennej,W której ogród odbija się i błękit czysty,KartofliskoPod niebem, co jesiennym siąpi kapuśniakiem, Na sejm zlatują wrony w żałobnym zespole Kiedy spotykam cię w lesieKiedy spotykam cię w lesie,Co szumem w sen się kołysze,Kochać i tracić...Kochać i tracić, pragnąć i żałować,Padać boleśnie i znowu się podnosić, KochankaPrzyjdę do ciebie w północ ciemną, z nowiem...Drogę przez półmrok wskaże mi tęsknota...KogutPurpurowego hełmu uwieńczony chwałą, W ogniu piór, gdzie grą wszystkich odcieni się przędzie KołodziejO lat tysiąc świat cały wygląda mo młodziej,Gdy widzę, jak przed progiem swej lepianki wiejskiejKoronaW rubin stopić swoją dumę i serdeczny ból,W szmaragd nadzieje swoje i lasów zielenie,KowalCałą bezkształtną masę kruszców drogocennych,Które zaległy piersi mej głąb nieodgadłą,Kto jest ten dziwny nieznajomy...Kto jest ten dziwny nieznajomy,Co mnie urzeka swoim gusłem?Kto miłość zna?Kto miłość zna? Kto, duszą obłąkany,Wypił zabójczy i najsłodszy jad, La RochefoucauldJa nie nudzę się tylko się zbudzę,ListPytasz mnie, jak sie czuję. Tak, jak czuć się możeCzłowiek dość pełnoletni w końcu listopada,List z jesieniCzekam listu od Ciebie... Tam Południa słońceI morze mówi z Tobą... U mnie długa słota,LosDla siebie los nas stworzył dwoje,Lecz nas rozdzielił traf żywota Mali ludzieKocham was, mali ludzie, i szarzyznę smętnąDni i izb waszych, w których trumna czy kolebaMarek Aureliusz mówi"Świata koronę na głowie nosząc, a w sercu tysiąceGrotów losu, do liczby dawnych przyjmuję dziś nowy,MatkaO zmierzchu przy oknieMatka trąca nogą biegunyMelancholiaNagie, odarte z zwiędłych liści drzewaSterczą ku niebu milczącą zmierzchówPorzućmy groty głuche, gdzie dzień nas zepchnął złoty, Na świat biegnijmy, chyże na ziemię zwróćmMiłośćW płaszczach królewskich, lśniących dumną pychąW błękitnych szatach tęsknoty,Miłość dążącaA mam we włosach różę bladą jak wspomnienieCichego rozkazania, którego nie pomnę...MłodośćSzara, wielka kamienica, Pokój, dywan, koń drewniany, ModlitwaChroń Panie, wątłą mojej duszy zieleń Od podeptania i martwych spopieleń, MostNie wierzyłemStojąc nad brzegiem rzeki,Na ruinieWoda wiedziała więcej o nas niż my samiŻe to ostatnia nasza schadzka pod drzewamiNad brzegiemŻwirem brzegu idąc ponad rzeką,Przystanąłem nagle jak w nocyNoc czarna, srebrna nieskończonyNiedzielaNie pójdę tą ścieżkąWiędnącą opadłymi liśćmi:NokturnWieczór nad leśnym tłumem drzewCiemności piętrzy miłości wrogaTyś mnie spotwarzył, bracie, tyś proch mi cisnął w oczy -Jam twarz swą w źródle umył, w tobie się duszO radosnej ojczyźnieJest nas ogromna, cicha, przedziwna rodzina, Gromada obłąkańców z mrocznymi oczami, O zmierzchuW ogromnej, świętej ciszy krąg słońca umieraRóżowiąc nieboskłony zorzą me pełneOczy me pełne ciebie, jak polne krynice,Gdzie niebiosa swe jasne odbijają od życia...Odtrącony od życia zwycięskiej biesiady,W zadumie dni swe pędzę, w samotności cię nie niepokojąCierpienia twe i przedziwnyW przedziwnym mieszkam ogrodzie, Gdzie żyją kwiaty i dzieci Ojczyzno naszaOjczyzno nasza, Matko bolesna! OnByłeś wciąż przy mnie niegdyś przed tysiącem lat(A może tak sie tylko memu sercu zdaje).Ostatni z mego pokolenia...Ostatni z mego pokolenia,Drogich przyjaciół dzieciństwaIdąc od świtu, z głową odkrytą i bosy, Ległem w sadzie. Znużyła mnie droga taneczna. Pani z MiloZ dniem każdym coraz smętniej w upadek się chylą Szczątki twej świetnej chwały, boska pani z Milo. Patrz na te chmury...Patrz na te chmury, co się kłębią w niebie,Siostrzyce burz, niepogody!Patrzyli z oczu...Patrzyli z oczu ogromną dziwotą Pasterze, owiec porzuciwszy straże, PętaW głuchych głębiach pamięci, jako przez sen pomnę:Jednym pętem związani wyszliśmy z gęstw lasówPierwsza przechadzkaŻonie Będziemy mieszkać w swoim domu, Będziemy stąpać po swych własnych schodach. Nikt o tym nie mówił nikomu,Pies w słońcuDzień cały na żelaznym upięty łańcuchu, Rozpędza czas niechętnie, w niecierpliwej nudzie, Piosenko mojaPiosenko moja cicha, Jedyne szczęście moje Po latachPo długich latach pierwszy razIdę jesienną tą - ustne, ustom - radeWargi twoje dziwnie na piaskuI zwaliło modlitewnaKto szuka Cię, już znalazł CiebieJuż Cię nie ma, komu Ciebie trzeba,Pójdziemy razem...Patrzysz mi w oczy moim snem o tobieMilczysz milczeniem, co jest mą wsiPochwalona wieś dobra, wóz, konie i grabie,Gumna, cepy i kosy ostrzone u bruska,PokusaW dłoni masz różę, w włosach perły winogrona,A usta purpurowe, wilgotne od wina. Polsko, nie jesteś ty już niewolnicąPolsko, nie jesteś ty już niewolnicą! Łańcuch twych kajdan stał się tym łańcuchem, PółnocSmutek mając za druha, pustkę za sąsiada,A samotność za siostrę, co wiecznie mi bliska,PracaRęce w kieszeni, w ustach papieros, Chodzę po świecie, władca i świt,Ale nie jest gwiazd i mądrości, miłośnik ogrodów,Wyznawca snów i piękna i uczestnik godów,Przychodzi do mnie nocąPrzychodzi do mnie nocą, bierze mnie w ramiona I jest mi dobrze, cicho, choć nie wiem, kto ona... PrzygnębienieZmierzch melancholią szarą spływa...Senność powieki moje klei,PrzyjścieW lipowe kwiaty, w lipowe liściePróg ustroiłem na twoje cośZewsząd tak ciasne rozszerzać horyzont,RozkazTen łan po prawej, Panie, bratu memu Daj pod pszenicę. Ten z lewej pod żyto RzeczywistośćNiewiara w miłość ma się wstydzi:Oczy mi skrywa róż starym, zapuszczonym parkuStałem nad stawemSen nieurodzonyBędę tworzył! Rozmachem szaleje mi ramię! Hartownym młotem będzie mi piorun mej siły! Smutek twórcyNajwyższa rozkosz twórcy: w duszy doskonałySen widzieć piękna, co się doprasza żywota,Sonet szalonyWłóczęga, król gościńców, pijak słońca wieczny,Zwycięzca słotnych wichrów, burz iStraszna nocCzasem zapada straszna noc, głucha, upiorna... Noc beznadziejna, sina i grozą potworna... StrofaA że zapomnieć ciebie muszę, Twe oczy słodkie i ogromne, Szara, spękana ziemiaSzara, spękana ziemia, ugór zjałowiały,Poszarpany pustymi wyschłych wód chleba i winaI Stałem na polnej drodze koło Męki Bożej: Tak. Bóg opuścił ziemięTak. Bóg opuścił ziemię naszą! Spadł na nią klątwy jego gniew. TęsknotaI Jesteś cicha jak śnieg, Trącam o ciebie, struno...Trącam o ciebie, struno bolesna pamięci, Grająca ciszę zmierzchu, wonią sianożęci. Twe złote włosyWłosy twe jak płomienia błyskawicy grzywa,Jak surm mosiężnych świetna, weselna muzyka,UpiórOni śpią w swoich izbach spokojni jak wczora,A ja biadam i serce mi młotem się tłucze,W moim sercu...W moim sercu róż kwitną kielichy,Bielsze niźli na muraw ogrodzie leżę...W ogrodzie leżę o wieczorze,Patrząc w lecące ptaki,W przededniuUsta twoje, dziewczyno, całowań łakome,Śnią dziwy, co się własną trwożliwością płoszą...W ruinach świątyniCzym zbłądził między swojej świątyni kolumny. Których czołom czas stary odebrał trud dumny Wiatr koczowniczyDawno już został utracony czasy w kwiatach i czasy w szalał w nocy...Wichr szalał w nocy, a gdym wyszedł rano,Pod niebem bez promieniWidok ze wzgórzaJesień wspomnienia tka błękicie obłok srebrny płynie, Więc można kochać...Więc można kochać i nie wiedzieć o tem?Po przypadkowym, najkrótszym spotkaniuWieczórLeżę na łodziW wieczornej w lesieI drzewa mają swą wigilię...W najkrótszy dzień Bożego roku,Willa SamotnaCień, co na miłoœć naszš padł wieczn żałobšBył dawno w mym przeczuciu. Pomnisz: szedłem z tob&sWirKrew gna nas w szał! Rzuć wiosła! Na głębokie wodyŁódź nas zagnała! Nie broń się błagań próżnicWizytakiedy przyjdziesz po mnieja pełen wspomnieńWolnośćCiasno mi, Panie, na kolumniePychy samotnej, gdzie choć stoję,WółW bezstrunnej rozwidlonych twoich rogów lirze Milczy hymn niemy pracy. Roboczym nawykiem WróbelKochany wróblu mój, obywateluCzterech pór roku i świata całego,Wysokie drzewaO, cóż jest piękniejszego niż wysokie drzewa, W brązie zachodu kute wieczornym promieniem, Wyszedłem szukać...Wyszedłem szukać Ciebie o swicie i w trwodze,Nie znajdując, myślałem, żem szedł drogą kłamną;Zabite drzewoZ ciemnych mojego lasu drzew jedno najcichsze Ukochałem, najbardziej smutne i najwiotsze: Zachód jesiennyPrzeszłość jak ogród zaczarowany,Przyszłość jak pełna owoców słowaKiedy przyszedłem na ten świat posępny, mrocznyJak okręt z mórz bezdennych do nudnej przystani,Ziemia dziewiczaJako pas szmaragdowy między dwa błękity Morza i nieb na brzegu ujęty miłośnie, Zła chwilaMęczą mnie jakieś mary pełne ciemnej złościMącą mi ciszę, w mroki zapada ma wracają z pola, psy szczekają w dali,Wśród chałup jak opryszki skradają się ciemnej rzeki...Znad ciemnej rzeki wiatr przylataI mglistych wspomnień woń pomnika Chopina w WarszawieWyrażał ciebie nie brąz, lecz powietrzeDrżące dźwiękami, co od marzeń letszeŻurawWyższy nad strzechy chałup, wśród sadów i strażnik studni, skąd człek i chudobaZwózkaSprzymierzone z plemieniem pszczół w pracy zakonie,Miodową je gościną chętnie darzą kłosy, Bycie zakochanym to wyjątkowy stan, który wprawia nas w euforię. Właśnie wtedy pragniemy drugiej połówce pokazać siłę naszych uczuć. Świetnym pomysłem w takim przypadku jest znalezienie idealnego wiersza miłosnego dla niej lub dla niego. Zobacz najpiękniejsze wiersze miłosne dla zakochanych. Choć miłość to jedno z najsilniejszych uczuć, czasem może być nieco przytłaczająca. Z jednej strony doskonale wiemy, co mówi nasze serce, z drugiej nie potrafimy wypowiedzieć tego słowami. W takiej sytuacji z pomocą przychodzą nam wiersze miłosne, które są idealne zarówno dla niej jak i dla niego. Zobacz propozycje najpiękniejszych wierszy miłosnych dla zakochanych i spraw, aby twoja druga połówka poczuła się wyjątkowo. Wiersze miłosne dla niejWiersze miłosne dla niegoWiersze miłosne dla niej "Amalia" Najpiękniejsza jako anioł z raju, Najpiękniejsza nad wszystkie dziewica; Wzrok jej luby jako słońce w maju, Odstrzelone od modrych wód lica. Pocałunek jej, ach! nektar boski! Jako płomień gubi się w płomieniu, Jak dwóch fletów żeniących się głoski,Ku rajskiemu nastrojone pieniu: Serce z sercem zbiega, zlatuje się, ściska, Lice z licem zbiega się, drży, pali, Dusza w duszy tonie — ziemia, niebo pryska, Jak w stopionej około nas fali. Nie masz jej! daremnie, ach! daremnie Myślą ścigam za pamiątek cieniem. Nie masz jej! i wszelka rozkosz ciemnieJako lekki dym uszła z Mickiewicz***"Do Laury" Ledwiem ciebie zobaczył, jużem się zapłonił, W nieznanym oku dawnej znajomości pytał; I z twych jagód wzajemny rumieniec wykwitałJak z róży, której piersi zaranek odsłonił. Ledwieś piosnkę zaczęła, jużem łzy uronił, "Twój głos wnikał do serca i za duszę chwytał; Zdało się, że ją anioł po imieniu witałI w zegar niebios chwilę zbawienia zadzwonił. O luba! niech twe oczy przyznać się nie boją, Jeśli cię mym spójrzeniem jeśli głosem wzrusę;Nie dbam, że los i ludzie przeciwko nam stoją, Że uciekać i kochać bez nadziei muszę. Niech ślub ziemski innego darzy ręką twoją,Tylko wyznaj, że Bóg mi. poślubił twą Mickiewicz***"Jeśli to nie jest miłość..." Jeśli to nie jest miłość - cóż ja czuję? A jeśli miłość - co to jest takiego? Jeśli rzecz dobra - skąd gorycz, co truje? Gdy zła - skąd słodycz cierpienia każdego? Jeśli z mej woli płonę - czemu płaczę? Jeśli wbrew woli - cóż pomoże lament? O śmierci żywa, radosna rozpaczy, Jaką nader mną masz moc! Oto zamęt. Żeglarz, ciśnięty złym wodom dla żeru, W burzy znalazłem się podarłszy żagle, Na pełnym morzu, samotny, bez steru. W lekkiej od szaleństw, w ciężkiej od win łodzi Płynę nie wiedząc już sam, czego pragnę, W zimie żar pali, w lecie mróz mnie Petrarca***"Sonet 18" Mam cię porównać do letniego dnia? Piękniejsza jesteś, stalsza niźli on. Tenuta lata nazbyt krótko trwa I w maju ścina czułe pąki szron. To zbytni żar nam oko niebios śle, To szara mgła zasnuje złoty krąg I piękno już mniej piękne zdaje się Przez ślepy traf, lub przyrodzenia ciąg. A twoje lato nie straci swych kras Ani mu groźna najsurowsza z zim, Ni w mroku śmierci pogrąży cię czas, Bom w nieśmiertelny ujął ciebie rym. Pokąd tchu ludziom, pokąd w oku skry, Potąd trwa wiersz ten, a w wierszu tym Szekspir***"Niepewność" Gdy cię nie widzę, nie wzdycham, nie płaczę, Nie tracę zmysłów, kiedy cię zobaczę; Jednakże gdy cię długo nie oglądam, Czegoś mi braknie, kogoś widzieć żądam; I tęskniąc sobie zadaję pytanie:Czy to jest przyjaźń? czy to jest kochanie? Gdy z oczu znikniesz, nie mogę ni razu W myśli twojego odnowić obrazu? Jednakże nieraz czuję mimo chęci, Że on jest zawsze blisko mej pamięci. I znowu sobie powtarzam pytanie:Czy to jest przyjaźń? czy to jest kochanie? Cierpiałem nieraz, nie myślałem wcale, Abym przed tobą szedł wylewać żale; Idąc bez celu, nie pilnując drogi, Sam nie pojmuję, jak w twe zajdę progi; I wchodząc sobie zadaję pytanie;Co tu mię wiodło? przyjaźń czy kochanie? Dla twego zdrowia życia bym nie skąpił, Po twą spokojność do piekieł bym zstąpił; Choć śmiałej żądzy nie ma w sercu mojem, Bym był dla ciebie zdrowiem i pokojem. I znowu sobie powtarzam pytanie:Czy to jest przyjaźń? czy to jest kochanie? Kiedy położysz rękę na me dłonie, Luba mię jakaś spokojność owionie, Zda się, że lekkim snem zakończę życie; Lecz mnie przebudza żywsze serca bicie, Które mi głośno zadaje pytanie:Czy to jest przyjaźń? czyli też kochanie? Kiedym dla ciebie tę piosenkę składał, Wieszczy duch mymi ustami nie władał; Pełen zdziwienia, sam się nie postrzegłem, Skąd wziąłem myśli, jak na rymy wbiegłem; I zapisałem na końcu pytanie:Co mię natchnęło? przyjaźń czy kochanie?Adam Mickiewicz*** Wciąż jesteś przy mnie... Wszelki dźwięk i ruch tak zwykły Jak schylenie czoła ku rękom Trzepot powiek i cichy uśmiech zamyślenia - to jesteś ty... Milczenie ust Puls serca I pieszczota dłoni nie chwycą ciebie Ani słowo Które w przemożny rośnie rytm I jakby falą i ciemnością ogarnia mnie... Więc smutek gorycz tęsknota - Czyż naprawdę jestem struną Na której ból mijania w dźwięk się przewija? Tylko jedna ty Kiedy schylasz się nade mną Uważnie patrząc w moje oczy Uciszasz drżenie i mój ból I chociaż Ciebie nie ogarnę Słowem i gestem Jest mi dobrze I mówię ci po prostuJesteś...Tadeusz Borowski***"Czym jest miłość" Płomieniem który posiadł drewnianą chatę - pijanym pocałunkiem wgryzł się w głąb strzechy. Piorunem - który kocha wysokie drzewa - wodą uwięzioną płasko - wyzwalaną przez niesyty wolności wiatr. Włosami sosny - gładzonymi jego ręką - włosami rozśpiewanymi w szaloną wdzięczną pieśń. Ciemną głową topielicy - która palce rozsnuła w poprzek fali - a uśmiech dała nieżywemu słońcu. Wyciągnięta na brzeg - płakała długo i nie wyschła aż dotąd póki smutni ludzie nie zakopali jej w ziemi. PoświatowskaZobacz także: Już niedługo jesień. Wybierz najbardziej klimatyczne wiersze o jesieni***"Czar" W miękkich fałdach twej sukni zgubiony ustami Piję złotej godziny czar... Niech nas omami... Krótko trwa rozkosz... Szczęście, co żyło dzień, kona... Od warg mych pokraśniały ci nagle ramiona... Włosy cię jeszcze kryją... Jutro przemoc losów Rozdzieli nas na zawsze... Wyjdź z lasu twych włosów... Wśród dwojga kwiatów, piersi twych, śnieżnych swą bielą, Pocałunki mym ustom ciepłe gniazdo ścielą...Leopold Staff***"Gdy domdlewasz na łożu" Gdy domdlewasz na łożu, całowana przeze mnie, Chcę cię posiąść na zawsze, lecz daremnie, daremnie. Już ty właśnie — nie moja, już nie widzisz mnie wcale. Oczy mgłą ci zachodzą, ślepną w szczęściu i szale! Zapodziewasz się nagle w swoim własnym pomroczu,Mam twe ciało posłuszne, ale ciało — bez oczu!... Zapodziewasz się nagle w niewiadomej otchłani,Gdziem nie bywał, nie śniwał, choć kochałem cię dla niej!.Bolesław Leśmian***"Lubię szeptać ci słowa" Lubię szeptać ci słowa, które nic nie znaczą — Prócz tego, że się garną do twego uśmiechu, Pewne, że się twym ustom do cna wytłumaczą — I nie wstydzą się swego mętu i pośpiechu. Bezładne się w tych słowach niecierpliwią wieści — A ja czekam, ciekawy ich poza mną trwania, Aż je sama powiążesz i ułożysz w zdania, I brzmieniem głosu dodasz znaczenia i treści... Skoro je swoją wargą wyszepczesz ku wiośnie — Stają mi się tak jasne, niby rozkwit wrzosu — I rozumiem je nagle, gdy giną radośnieW śpiewnych falach twojego, co mnie kocha, Leśmian***"Usta i oczy" Znam tyle twoich pieszczot! Lecz gdy dzień na zmroczu Błyśnie gwiazdą, wspominam tę jedną — bez słów, Co każe ci ustami szukać moich oczu... Tak mnie zegnasz zazwyczaj, im powrócę znów. Czemu właśnie w tej chwili, gdy odejść mi pora, Pieścisz oczy, nim spojrzą w czar lasów i łąk?... Bywa tak: świt się budzi od strony jeziora, Nagląc nas do rozplotu snem zagrzanych rąk... O szyby — jeszcze chłodne — uderza pozłotą Nagły z nieba na ziemię świateł zlot i spust — Usta twe — na mych oczach! Co chcesz tą pieszczotąPowiedzieć? Mów — lecz zmyślnych nie odrywaj ust!Bolesław Leśmian***"W malinowym chruśniaku" W malinowym chruśniaku, przed ciekawych wzrokiem Zapodziani po głowy, przez długie godziny Zrywaliśmy przybyłe tej nocy maliny. Palce miałaś na oślep skrwawione ich sokiem. Bąk złośnik huczał basem, jakby straszył kwiaty, Rdzawe guzy na słońcu wygrzewał liść chory, Złachmaniałych pajęczyn skrzyły się wisiory, I szedł tyłem na grzbiecie jakiś żuk kosmaty. Duszno było od malin, któreś, szepcząc, rwała, A szept nasz tylko wówczas nacichał w ich woni, Gdym wargami wygarniał z podanej mi dłoni Owoce, przepojone wonią twego ciała. I stały się maliny narzędziem pieszczoty Tej pierwszej, tej zdziwionej, która w całym niebie Nie zna innych upojeń, oprócz samej siebie, I chce się wciąż powtarzać dla własnej dziwoty. I nie wiem, jak się stało, w którym okamgnieniu, Żeś dotknęła mi wargą spoconego czoła, Porwałem twoje dłonie — oddałaś w skupieniuA chruśniak malinowy trwał wciąż LeśmianWiersze miłosne dla niego "Miłość" Wciąż rozmyślasz. Uparcie i skrycie. Patrzysz w okno i smutek masz w oku... Przecież mnie kochasz nad życie? Sam mówiłeś przeszłego roku...M. Pawlikowska-Jasnorzewska***"Szafirowa romanca" Szafirową nitkę wieczór plącze, szafirowe cienie zwodzą nas, szafirowy, szafirowy chłopcze, że mnie kochasz, powiedz jeszcze raz. Jeszcze raz w sekrecie szukasz moich rąk, jeszcze raz jak pierścień drży księżyca krąg, jeszcze raz namowy i rozmowy, jeszcze raz, chłopcze szafirowy - jeszcze raz w jaśminy, jeszcze raz pod wiatr, jeszcze raz popłynę pieśń bez słów przez świat, jeszcze raz powróżysz z płatków różyi powtórzysz wszystko jeszcze Naglą myśl i możliwość buchająca pieśnią, o której sen ostrzegał radosnym półgłosem... Zamiast ust, które jeszcze całować się nie śmią— papieros, zapalony drugim papierosem. Zetknięcie ramion w loży lub w głębi karety, koncentrujące życie w płonącym rękawie! Słodkie ognie bengalskie, rozkoszne rakiety,i oczy roześmiane w śmiertelnej zabawie. Shake-hand za długi nieco, a chcący trwać wiecznie, i odpychanie ludzi: nie mówcie! nie radźcie! i słowa, drżące, wdzięczne, niepotrzebne, śmieszne,Jak koronki i wstążki na przecudnym Pawlikowska-Jasnorzewska***"Erotyk" Na rozrzuconych poduszkach z rajskich, jawajskich batików umieram słodko bez żalu, umieram cicho, bez krzyku. — Czas za firanką ukryty porusza skrzydłem motyla, a moje czoło znużone coraz się niżej przechyla... Wreszcie dotykam Bieguna i śnieg mi taje wśród włosów, a końcem lakierka dosięgam trawy szumiących Lianosów. Leżę na ciepłych krajach, na gorejącym Równiku, i na jedwabnych poduszkach z różnobarwnego batiku... Wyciągam ręce ku Tobie, w Twoją najsłodszą stronę i czuję na rękach gwiazdy nisko nad nami zwieszone... Ogarniam Cię splątanego w pochmurny namiot niebieski, i spada niebo z hałasem, jak belki, wiązania, deski, obrzuca nas półksiężycem, słońcem, obłoków zwojem —i tak spoczywam — okryta niebem i sercem Twojem...Maria Pawlikowska-Jasnorzewska***"Jeśliś jest prawdą" Jeśliś jest prawdą, przyjdź do mnie bez słów i weź w twe ręce wszystko, co dać mogę, lecz jeśliś snem jest pośród innych snów,och! to samotną puść mnie w dalszą drogę. Czy wiesz, co znaczy być jak biały bez, który ku słońcu wypręża się cały, i tak już za nic nie chcieć więcej łez? —Patrz na me oczy — one już płakały -Maria Pawlikowska-Jasnorzewska*** chciałabym cię zobaczyć raz jeszcze raz jeszczeprzed wieczorem chciałabym przeżyć jeszcze jedno lub nawet dwa życiażeby móc cię zobaczyć i tamten ból który mnie wyniósłna rozżarzony piasek i tamten deszczkwietniowej niepogody i ją zdyszaną podążającą wierniewszystkimi moimi śladami odwracając głowę na zakrętach krzyczężeby nie śmiała przyjść bez ciebieHalina Poświatowska***"Zanurzcie mnie w Niego" Zanurzcie mnie w Niego jakby różę w dzbanek, po oczy, po czoło, po snop włosa jasnego - niech mnie opłynie wkoło, niech się przeze mnie toczy jak woda całująca Oceanu Wielkiego. Niech zginie noc, poranek, blask księżyca czy słońca, lecz niech on we mnie wnika jak skrzypcowa muzyka - gdy mi do serca dotrze, będę tym co najsłodsze, Nim. -Maria Pawlikowska-Jasnorzewska***"I mówię: odejdź! I wracam się cicha" I mówię: odejdź! — i wracam się cicha, By spojrzeć jeszcze na stóp twoich ślady, I słucham wiatru, co w dali gdzieś wzdycha, I na kwiat patrzę więdnący i blady, Na jeden z kwiatów tych, co mają duszę —I nie wiem, co mi jest — i płakać muszę. I mówię: zostań! — i sama odchodzę. I drżąca idę w ciemności przed siebie. I czuję ciernie kolące w tej drodze, I słyszę dzwony na serca pogrzebie, I widzę czarne snów ludzkich mogiły —I nie wiem, co mi — i iść nie mam siły. Dwie różne drogi — a jedna tęsknota, Dwie różne drogi — a jedno cierpienie. Na jednej zorza zagasa mi złota, Na drugą schodzi noc i smutków cienie... I późna chwila jest — i rosa pada,I nie wiem, gdzie mi iść — i stoję blada...Maria Konopnicka ***"Zakochani" Jest nam tak cicho, że słyszymy piosenkę zaśpiewaną wczoraj: "Ty pójdziesz górą, ja doliną..."Chociaż słyszymy — nie wierzymy. Nasz uśmiech nie jest maską smutku, a dobroć nie jest wyrzeczeniem. I nawet więcej, niż są warci,niekochających żałujemy. Tacyśmy zadziwieni sobą, że cóż nas bardziej zdziwić może? Ani tęcza w motyl na śniegu. A kiedy zasypiamy, we śnie widzimy rozstanie. Ale to dobry sen,ale to dobry sen, bo się budzimy z Szymborska*** bądź przy mnie blisko bo tylko wtedynie jest mi zimno chłód wieje z przestrzeni kiedy myślę jaka ona duża i jaka ja to mi trzeba twoich dwóch ramion zamkniętychdwóch promieni wszechświataHalina Poświatowska***"Lustro" jestem zaczadzona pięknem mojego ciała. patrzyłam dzisiaj na siebie twoimi oczyma. odkryłam miękkie zagięcie ramion znużoną okrągłość piersi które chcą spać i powoli na przekór sobie staczają się w dół. moje nogi rozchylające się oddające bezmiernie aż po krańce których nie ma to co jest mną i poza mną pulsuje w każdym liściu w każdej kropli deszczu. widziałam się jak gdyby poprzez szkło w twoich oczach patrzących na mnie czułam twoje ręce na ciepłej napiętej skórze moich ud i posłuszna twojemu rozkazowi stałam naga naprzeciw wielkiego lustra. a potem zasłoniłam oczy twoje żeby nie widzieć i nie czućsamotności mojego rozkwitłego tobą PoświatowskaBądź na bieżąco! Polub Chillizet na FacebookuChcesz podkręcić temperaturę w swoim związku? Koniecznie obejrzyjcie Konstanty Ildefons GałczyńskiRozmowa lirycznaSTACJA7 POLECA— Powiedz mi jak mnie kochasz.— również— Więc?— Kocham cię w słońcu. I przy blasku cię w kapeluszu i w wielkim wietrze na szosie, i na bzach i w brzozach, i w malinach, i w gdy śpisz. I gdy pracujesz gdy jajko roztłukujesz ładnie —nawet wtedy, gdy ci łyżka taksówce. I w samochodzie. Bez na końcu ulicy. I na gdy włosy grzebieniem niebezpieczeństwie. I na morzu. W górach. W kaloszach. I Wczoraj. I jutro. Dniem i wiosną, kiedy jaskółka przylata.— A latem jak mnie kochasz?— Jak treść lata.— A jesienią, gdy chmurki i humorki?— Nawet wtedy, gdy gubisz parasolki.— A gdy zima posrebrzy ramy okien?— Zimą kocham cię jak wesoły przy twoim sercu. Koło za oknami śnieg. Wrony na Słowacki*** [A ona – bywało – …]A ona — bywało —Głowę mi piękną położy na ramięI mówi: „Słyszę piosnkę doskonałą”.Ja patrzę w oczy — i wiem, że nie kłamie,W promiennych oczach bowiem światło grałoSłoneczne, jakieś piękne było StaffOczy me pełne Oczy me pełne ciebie, jak polne krynice,Gdzie niebiosa swe jasne odbijają me pełne ciebie, jak muszla echowa,Co szumy oceanu w swojej głębi me pełne ciebie, jak duszne ogrodyZapachu róż szkarłatnej, królewskiej me pełne ciebie, jak pszczela pasiekaPełna miodnego wina, kwiatowego me pełne ciebie, jak plecione kosze,Gdzie jesień składa źrałych owoców me pełne ciebie, jak korona drzewaGniazd ptactwa, co upojną miłości pieśń ma pełna ciebie, jako wirów morze,Co nigdy uśpić swego szaleństwa nie może!ks. Janusz PasierbPodobieństwoZaczynam podejrzewać że mnie naprawdę kochasz skoro z takim uporem stwarzasz na swój obrazchcesz się odbijać we mnie jak w chłodnym jeziorze które nie dotknięte ścina się na kamieńtwoja bezwzględność smutek i udręka przypominają kogoś o kim wiele w Bibliiks. Jan Twardowski*** (Nie płacz w liście)Nie płacz w liścienie pisz, że los Ciebie kopnąłnie ma sytuacji na ziemi bez wyjściaKiedy Bóg drzwi zamyka – to otwiera oknoOdetchnij, popatrzSpadają z obłokówmałe wielkie nieszczęścia potrzebne do szczęściaa od zwykłych rzeczy naucz się spokojui zapomnij, że jesteś, kiedy mówisz, że kochasz Dołącz do naszych darczyńców. Wesprzyj nas!Najciekawsze artykułyco tydzień w Twojej skrzynce mailowejRaz w tygodniu otrzymasz przegląd najważniejszych artykułów ze Stacji7 Copyright © by Wydawnictwo Psychoskok, 2013Copyright © by prawa zastrzeżone. Żadna część niniejszej publikacji nie może być reprodukowana, powielana i udostępniana w jakiejkolwiek formie bez pisemnej zgody Wydawnictwo PsychoskokProjekt okładki: Wydawnictwo PsychoskokISBN:978-83-7900-841-4Wydawnictwo Psychoskokul. Chopina 9, pok. 23, 62-507 Konintel. (63) 242 02 02, protected]Seria „Gotowe wypracowania i opracowania lektur szkolnych” to zbiór profesjonalnie przygotowanych kilkudziesięciu ebooków. Tematycznie obejmują materiał edukacyjny z zakresu języka polskiego nauczany w szkole średniej, gimnazjum i podstawowej, z naciskiem na przygotowanie do matury. Każdy ebook to minimum 5, a zwykle 6-8 wypracowań z jednego zagadnienia, np. z określonej lektury, charakterystyka epoki literackiej, kluczowe motywy literackie, itp. Umieszczone w konkretnym ebooku wypracowania i opracowania lektury są propozycją szerszego spojrzenia na lekturę, jako że przedstawiają one najbardziej istotne aspekty danego zagadnienia, w tym np. charakterystyka głównych bohaterów, streszczenie, motywy Autora i inne. Wypracowania zostały przygotowane przez nauczycieli języka polskiego lub wybitnych maturzystów i pasjonatów ten jest także dostępny w serwisie za pomocą płatności sms-owych, jednak kalkulacja wyraźnie wskazuje na wyższe korzyści przy zakupie ebooka. Pojedyncze wypracowanie w serwisie kosztuje 2,46 zł (płatne sms), natomiast w przypadku ebooka za cenę 4,90 zł otrzymujecie Drodzy Państwo co najmniej 5 wypracowań, na bazie których znacznie łatwiej będzie Wam napisać własne wypracowanie lub też przygotować się do sprawdzianu. Krótko mówiąc za cenę dwóch sms-ów otrzymujecie 5-8 wypracowań, zamiast dwóch pobieranych z serwisu - Leopold Staff„Wybór wierszy - Część II”Opisy wypracowań:„Przedśpiew” analiza i interpretacja wiersza. Poniższe wypracowanie stanowi gotową analizę i interpretację wiersza „Przedśpiew” Leopolda Staffa. Utwór ten stanowi manifest poetycki reprezentujący programowe założenia autora. Podmiot liryczny to sam poeta, który charakteryzuje założenia swej twórczości. Wypracowanie dokładnie omawia całość utworu, wskazano przesłanie pozostawione przez autora, omówiono budowę wiersza i zastosowane w nim środki artystyczne. Całość poparta jest cytatami. Wypracowanie zawiera 310 słów.„Curriculum vitae” analiza i interpretacja wiersza. Poniższe wypracowanie stanowi gotową analizę i interpretację wiersza Leopolda Staffa „Curriculum vitae”. Tytuł w dosłownym znaczeniu oznacza życiorys. Autor przedstawił bowiem w utworze proces własnego dojrzewania do bycia poetą. Wypracowanie omawia całość utworu, wskazano znaczenie tytułu. Całość poparta jest cytatami, wytłumaczono budowę wiersza oraz środki artystyczne zastosowane przez autora. Wypracowanie zawiera 314 słów.„Kowal” analiza i interpretacja wiersza. Poniższe wypracowanie stanowi gotową analizę i interpretację sonetu „Kowal” Leopolda Staffa. Autor wywyższa w nim aktywność fizyczną, siłę oraz hart ducha. Jak kowal „wykuwa” swe serce. Dokonując analizy utworu należy stwierdzić, że prezentuje ona koncepcje filozoficzne Fryderyka Nietzschego. Wypracowanie omawia całość wiersza, wskazano znaczenie tytułu. Całość poparta jest cytatami, wytłumaczono budowę utworu oraz środki artystyczne zastosowane przez autora. Wypracowanie zawiera 355 słów.„O miłości wroga” analiza i interpretacja wiersza. Poniższe wypracowanie stanowi gotową analizę i interpretację wiersza Leopolda Staffa „O miłości wroga”. Tytuł utworu nawołuje do słów Chrystusa, ukazując na czym polega istota bezwarunkowej miłości. Staff zaprezentował dojrzałość religijną wzorowaną na filozofii św. Franciszka. Wypracowanie omawia całość utworu, wskazano znaczenie tytułu. Całość poparta jest cytatami, wytłumaczono budowę wiersza oraz środki artystyczne zastosowane przez autora. Wypracowanie zawiera 305 słów.„Deszcz jesienny” analiza i interpretacja wiersza. Interpretacja wiersza polskiego poety Leopolda Staffa pt. „Deszcz jesienny”. Wypracowanie poza treścią utworu, analizuje również budowę. Opracowanie zawiera cytaty z wiersza. Praca liczy 528 i dzieło człowieka w twórczości Staffa. Leopold Staff studiował prawo, filozofię i romanistykę. Działał w kółku literackim. Zetknął się z pismami Nietzchego, co odbiło się poważnym echem na ukształtowanie jego postawy jako młodego poety. Jego debiutem był tom „Sny o potędze”, który jest głęboko zakorzeniony w modernizmie, jednak tu odczuwa młodopolskie uczucia znużenia, niemożności, melancholii, oraz rozczarowania. Wytworem jego poezji są postacie silne i dumne ( Nitzche). Wypracowanie zawiera 300 słów. Leopold Staff (1878-1957), poeta, dramaturg i tłumacz, urodził się we Lwowie, zmarł w Skarżysku Kamiennej. Maturę zdał w V Gimnazjum Klasycznym we Lwowie, po czym zapisał się na studia prawnicze. Uczęszczał również na wykłady z filozofii i filologii romańskiej. Studiując na Uniwersytecie Lwowskim należał do Stowarzyszenia Czytelni Akademickiej. Pracował też jako członek redakcji pisma akademickiego „Młodość” ukazującego się w Krakowie w latach 1898-1899. W roku 1900 wstąpił do grupy poetyckiej „Płanetnicy”. Wiele podróżował, szczególnie chętnie odwiedzając Włochy. W l. 1902-1903 przebywał w stolicy Francji. Przez cztery lata współpracował z pismami „Lamus” (1909-1913) oraz „Museion” (1911, 1913). Od roku 1909 do 1914 zajmował się redakcją biblioteki „Symposion”, wydawanej przez Księgarnię Biblioteki Polskiej B. Połonieckiego, która ogłaszała wybrane teksty filozoficzne. Po wybuchu I wojny światowej znalazł się w Charkowie, gdzie mieszkał do roku 1918. Po zakończeniu działań wojennych powrócił do Polski i osiedlił się w Warszawie. Wraz z Wacławem Berentem i Stefanem Żeromskim redagował miesięcznik „Nowy Przegląd Literatury i Sztuki”. Ogłaszał swe teksty na również na łamach „Masek”, „Tygodnika Ilustrowanego”, „Kuriera Warszawskiego” i „Gazety Polskiej”. Był członkiem Towarzystwa Literatów i Dziennikarzy Polskich, pełniąc funkcję jego wiceprezesa (1924) i prezesa (1924-1931). Zasiadał również w zarządzie Związku Zawodowego Literatów Polskich. Od roku 1933 Poeta należał do Polskiej Akademii Literatury, piastując godność jej wiceprezesa. Lata okupacji niemieckiej spędził w Warszawie, wykładając na podziemnym Uniwersytecie. Po upadku Powstania i wypędzeniu ludności cywilnej ze stolicy schronił się w Pawłowicach i Krakowie. W roku 1949 wrócił do Warszawy, gdzie pozostał do śmierci. Leopold Staff otrzymał dwie państwowe nagrody literackie (1927 i 1951). W okresie międzywojennym uczciły go swymi nagrodami miasta Lwów, Warszawa i Łódź. Stał się również honorowym członkiem polskiego Pen Clubu (1931), który trzy lata po zakończeniu wojny przyznał mu nagrodę za całokształt dorobku na polu przekładów. Dwa najstarsze uniwersytety nadały Leopoldowi Staffowi swe doktoraty honoris causa: Uniwersytet Warszawski w r. 1939, natomiast Jagielloński w 1949. Debiutem poetyckim był tom Sny o potędze (1901), powstały w okresie największego rozwoju poezji młodopolskiej. Również wiersze młodego Staffa były osadzone właśnie w konwencji rodzimego modernizmu, obfitując w motywy tajemniczości, bezsensu istnienia i dekadentyzmu. Dużą rolą odgrywała poezja nastroju ze znanym utworem Deszcz jesienny. Próbę przełamania inercji i dekadenckiego upadku stanowił jednak otwierający tom sonet Kowal. Pochwała aktywności, siły i witalizmu doczeka się wyrazu w poemacie z roku 1902 Mistrz Twardowski oraz kolejnych tomach wierszy (Dzień duszy z 1903 r., Ptakom niebieskim (1905), Gałąź kwitnąca (1908). Trudno nie dostrzec oparcia się na Nietzschem (wola mocy, nadczłowiek, jednak we własnym, schrystianizowanym ujęciu Staffa), którego nauki miały pomóc w przełamaniu wpływu pism Schopenhauera. Poeta wypracował następnie własną poetykę neoklasycystyczną, nobilitował również codzienność (był mistrzem Skamandrytów), kierując się przy tym ku humanitaryzmowi i kwestiom społecznym (Ścieżki polne z r. 1919, Ucho igielne (1927), Wysokie drzewa (1932) oraz Barwa miodu z roku 1936). II wojna światowa przyniosła rozrachunek poetycki nie tylko z doświadczeniem nazizmu, barbarzyńskiej wojny totalnej lecz i z własną sztuką (Martwa pogoda (1946), Wiklina (1954) i Dziewięć Muz (1958). Leopold Staff pozostawił po sobie również dramaty symbolistyczne i naturalistyczne oraz liczne przekłady: psalmów Starego Testamentu, filozofów antycznych, Kwiatków św. Franciszka (1910), Złotej Legendy Jakuba de Voraigne, poezji łacińskich Kochanowskiego oraz Th. Manna, Nietzschego i Goethego. W roku 1966 ukazały się jego listy zebrane w tomie W kręgu literackich przyjaźni. Lwowska młodość i studia Leopold Staff urodził się 14 listopada 1878 roku we Lwowie. Ojciec, František Staff, był lwowskim cukiernikiem, pełnił też funkcję prezesa Ogniska Czeskiego w stołecznym mieście Galicji. Młody Leon ukończył V Gimnazjum we Lwowie (zwane od położenia w zabudowaniach zakonnych „bernardyńskim”). Miał dwóch braci: Franciszka Hieronima (1885-1966), ichtiologa, rektora warszawskiej SGGW, i Karola, poetę i powieściopisarza posłującego się imionami Ludwik Maria (1890-1914). Brat przeciwstawiał się klasycyzmowi Leopolda, tworząc liryki melancholijne i refleksyjne. W zainteresowaniu przejściami „zwykłego człowieka”, jego bezradnością i krzywdą można dopatrzeć się w Karolu Staffie prekursora Juliana Tuwima. W latach 1897-1901 Leopold Staff studiował na Uniwersytecie Lwowskim prawo, następnie zaś filozofię pod kierunkiem Kazimierza Twardowskiego oraz romanistykę na seminarium uczonego i tłumacza Edwarda Porębowicza. Na studiach należał do Stowarzyszenia Czytelni Akademickiej, angażował się też wraz z Władysławem Kozickim, Antonim Stanisławem Muellerem i Ostapem Ortwinem w działalność Kółka Literackiego. Z tym ostatnim przyjaźnił się przez wiele lat. Staff brał również udział w pracach redakcyjnych nad ukazującym się w Krakowie, a mającym filię we Lwowie, piśmie akademickim Młodość, wychodzącym w latach 1898-1899 z inicjatywy ugrupowania młodzieżowego „Zjednoczenie”. Pismo próbowało zespalać ideologię marksistowską z nietzscheanizmem. W okresie współpracy z Młodością, Staff zetknął się z ważną współczesną literaturą europejską, przede wszystkim z dziełami właśnie Fryderyka Nietzschego. Wywarło to znaczny wpływ na formację umysłową i poetykę młodego pisarza. Młody pisarz uczestniczył również w zebraniach "Płanetników" - środowiska literatów i artystów „młodego Lwowa” w willi Maryli Wolskiej „Zaświecie”, sąsiadującej z Ossolineum. Wolska wymyśliła również żartobliwe określenie owego kręgu towarzyskiego. Płanetnicy to często przywoływane w literaturze młodopolskiej określenie postaci z mitologii słowiańskiej, przebywających w chmurach, mających władzę nad gradem, opadami i burzami. Grupa nie miała wspólnego programu, zaś aktywność sprowadzała się do odczytywania i omawiania swych utworów oraz dyskusji. Prócz niego zaangażowali się w nią także: Józef Ruffer, Jan Kasprowicz, Ostap Ortwin, Edward Porębowicz czy Stanisław Antoni Mueller. W kręgu wielkich dzieł i wielkich twórców Mieczysław Jastrun pisał, że Leopold Staff wypełnia lukę w poezji naszego kraju pozostawioną przez odejście wielkich romantyków i poetów czasu pozytywizmu, kontynuujących tematykę patriotyczno-społeczną. Staff odnawia polskie związki z twórczością europejską, starając się korzystać z twórczych pierwiastków modernizmu, zwłaszcza francuskiego. Słowacki starał się zeuropeizować literaturę polską przez wprowadzenie do niej Byrona, Calderona czy Szekspira z ich stylem i wizją artystyczną. Leopold Staff podjął się podobnego zadania, być może na nieco mniejszą skalę, przekładając na polski ważne pisma myśli europejskiej, tak dawnej (średniowiecze, renesans) jak i współczesnej (np. utwory Thomasa Manna, d’Annunzia, Deleddy). Poza wykształceniem akademickim, Leopold Staff poszerzał swe horyzonty umysłowe dzięki podróżom do Włoch – jego „drugiej ojczyzny”, oraz trwającemu rok pobytowi w stolicy Francji (1902-1903). Erudycja, szerokie zainteresowania i gruntowna znajomość włoskiego i francuskiego znalazły odzwierciedlenie w bogatym dorobku przekładów. Składają się nań tłumaczenia utworów poetyckich, powieści i pism filozoficznych ( łacińskie elegie i fraszki Jana Kochanowskiego, francuska twórczość Zygmunta Krasińskiego, biblijne psalmy, dzieła twórców łacińskich i greckich). Wiele z nich opatrywał wstępami i komentarzami. W roku 1901 ukazały się Sny o potędze. Tomem tym Leopold Staff zajął miejsce wśród najlepszych liryków polskich XX wieku. Pozostawał aktywnym twórcą przez kilka dekad, jego poetyka ulegała kolejnym zmianom, jednak właśnie na początku XX wieku ukształtowały się jej podstawowe cechy (Irena Maciejewska). Dwa lata później ukazuje się zbiór Dzień duszy, zaś w roku 1905 Ptakom niebieskim. Wkrótce wychodzą Gałąź kwitnąca (1908) i Uśmiechy godzin (1910). Oprócz tego, w latach 1909-1914 w Księgarni Polskiej B. Połonieckiego Leopold Staff redagował ukazującą się z inicjatywy Ostapa Ortwina bibliotekę Symposion, której kontynuacją była opracowywana wraz z Wincentym Rzymowskim seria filozoficzna Panteon. Symposion obejmował najlepsze dzieła filozofów, pisarzy i teoretyków sztuki z kręgu kultury europejskiej od czasów starożytnych. Każdy tom zawierał esej poświęcony autorowi. Od roku 1957 serię kontynuował Czytelnik. Po wybuchu pierwszej wojny światowej spłonęła wskutek walk biblioteka Twórcy. Następnie Staff znalazł się jako „jeniec cywilny” w Charkowie, gdzie przebywał w latach 1915-1918, nie przestając tworzyć i publikować. W roku 1914 ukazał się zbiór poezji Łabędź i lira, zaś dwa lata później Siew doli. Wielkiej Wojnie Twórca poświęcił tom wierszy Tęcza łez i krwi z roku 1918. Polska niepodległa, wojna i pierwsze lata nowego porządku W roku 1918 Leopold Staff wrócił do Polski i zamieszkał w stolicy. W latach 1920-1921 wspólnie z Wacławem Berentem i Stefanem Żeromskim zajmował się redakcją klasycyzującego miesięcznika literacko-artystycznego Nowy Przegląd Literatury i Sztuki, stanowiącego kontynuację Przeglądu Warszawskiego. Był płodnym autorem – publikował w wielu czasopismach takich jak: „Maski”, „Tygodnik Ilustrowany”, „Kurier Warszawski”, „Gazeta Polska”. Z czasem Staff stał się duchowym przywódcą Skamandrytów, którzy wysoko cenili sławiący pozornie niepoetycką codzienność polskiej wsi tom wierszy z roku 1919 Ścieżki polne (Pochwalona wieś dobra, wóz, konie i grabie…). Konstanty Ildefons Gałczyński zwał Staffa „Apollinem polskiej poezji”. Sam Twórca zaś interesował się, co było godne podziwu, pracami młodszych kolegów, chętnie czytał ich utwory, a wiele znał na pamięć. Tak też będzie i po roku 1945. W międzywojniu ukazywały się kolejne poezje: w roku 1922 tom Żywiąc się w locie, zaś pięć lat później Ucho igielne. 2 maja 1923 roku Twórca otrzymał Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski, zaś dziesięć lat później Krzyż Komandorski tegoż Orderu. Leopold Staff należał też do Towarzystwa Literatów i Dziennikarzy Polskich. W roku 1924 został jego wiceprezesem, zaś w latach 1924-1931 piastował funkcję prezesa tej organizacji. W roku 1933 przyjęto go również do Polskiej Akademii Literatury, natomiast w latach 1934-1939 wybrano na stanowisko prezesa. Czas wojny i okupacji niemieckiej, w tym Powstanie, Leopold Staff spędził w Warszawie prowadząc zajęcia na tajnych kompletach. „Ewakuowany” (de facto wypędzony) z płonącego miasta przez Niemców (znów traci bibliotekę, a wraz z tym mieszkanie), przebywał do roku 1949 w Pawłowicach i Krakowie. Władze Rzeszy uznały całość dorobku Staffa za szkodliwy i niepożądany, wpisując go na listy proskrypcyjne z przeznaczeniem do zniszczenia. Trzykrotnie był laureatem państwowej nagrody literackiej (1927, 1951, 1955) oraz nagrody Lwowa (1928) i Warszawy (1938). Uchwalą Prezydium Krajowej Rady Narodowej z 15 czerwca 1946 roku otrzymał Złoty Krzyż Zasługi, zaś w roku 1953 odznaczono go Orderem Sztandaru Pracy I Klasy. Za całokształt swego dorobku przekładowego otrzymał ponadto nagrodę PEN Clubu. Był doktorem honoris causa Uniwersytetu Warszawskiego (1939) oraz Uniwersytetu Jagiellońskiego (1949). W roku 1948 odbyły się uroczystości jubileuszowe z okazji 50-lecia pracy twórczej. Dwa lata wcześniej władze Jeleniej Góry zamierzały przekazać Poecie dom po niemieckim nobliście Gerharcie Hauptmannie, położony w Agnieszkowie (obecnie Jagniątków) w Karkonoszach. Ostatecznie budynek przyznano jednak Towarzystwu Przyjaźni Polsko-Radzieckiej. Leopold Staff zmarł 31 maja 1957 roku w Skarżysku-Kamiennej. Jeszcze za życia był określany jako pomnikowa postać poezji polskiej, wzór klasyka i twórcy-mędrca. W roku 1950 był nominowany do literackiej Nagrody Nobla. Mimo osobistej sławy, chronił swą prywatność, dlatego też gdy był już mocno posunięty w latach spalił niemalże całą korespondencję osobistą. Spoczął w Alei Zasłużonych na warszawskim Cmentarzu Powązkowskim. Spojrzenie na twórczość Staffa W swych utworach Staff zacierał granicę między symbolizmem i parnasizmem (M. Jastrun). Poezja jego inspirowała się również renesansem. Dążył do jasności wyrazu (jasność jako miara apollińska), do oderwania się i przełamania dekadentyzmu symbolistów. Poezja była dla Staffa przede wszystkim wyznaniem, trudno zatem mówić o estetyzmie (Czekałem myśli życia, co przyjść do mnie miała/ Smutna swoją wielkością i wielka swym smutkiem (…)). W afirmacji wiecznego, aktywnego dążenia człowieka-twórcy samego siebie do nieosiągalnej prawdy i szczęścia jako fundamentalnej wartości był bliski szczególnie poglądom Wacława Berenta (Żywe kamienie). Kowala, od którego Staff rozpoczyna swą poetycką drogę, uznawano za wyzwanie rzucone światu, swego rodzaju modernistyczną Odę do młodości. Jednakże sonet ten stanowi przede wszystkim projekcję marzenia (por. określenia epopeja wewnętrznego życia oraz obserwowanie fenomenu ducha z listu do Miriama-Przesmyckiego z 29 XII 1091 r.) . Siła objawia się w zdolności marzenia tak potężnego i absolutnego, że znika pragnienie i sens wcielania snu w życie. Przeciwnie – czyn staje się słabością. Stąd i wpływy Nietzschego są jedynie częściowe (Mieczysław Jastrun). Polegają one przede wszystkim na recypowaniu mitu apollińskiego, jednak już bez jego negacji przez „orgiazm dionizyjski”. Poeta z niemieckiego filozofa przejmował to co, mu odpowiadało, selekcjonował rozmaite elementy potrzebne do konstrukcji samego siebie, autokreacji filozoficzno-poetyckiej (por. np. Mistrz Twardowski. Pięć śpiewów). Z czasem Apollina zastąpi Jezus Chrystusa i św. Franciszek z Asyżu. Stąd i Stanisław Brzozowski przeciwstawiał Staffowi dynamizm i woluntaryzm – osnowę nauk Nietzschego, chociaż warto pamiętać, że swą dość arbitralną krytykę rozciągał na całe środowisko młodopolskich modernistów. Trudno o konflikty istotnie tragiczne, bowiem twórczość Leopolda Staffa dotyczy przede wszystkim rzeczywistości psychologicznej. Podobnie problematyczna jest tragiczność dramaturgii Poety. Chociaż poszczególne utwory, jak np. Igrzyska, nie są pozbawione akcji, to jednak dramaty Staffa rodzą się z rozmyślań o ideale, jak wypowiadał się Stanisław Brzozowski o Skarbie, widząc w nim parabolę. Skarb oraz Igrzyska były wyrazem zainteresowań filozoficznych Twórcy, który opowiadał się w nich za relatywistyczną i pragmatyczną teorią prawdy. Będąc zwolennikiem względności prawdy, występował jednocześnie jako obrońca potrzeby jej istnienia (prawda jako utylitarny konstrukt), bronił zatem marzenia i mitu (tak religijnego jak i laickiego). Leopold Staff jest uznawany za największego przedstawiciela polskiego klasycyzmu XX wieku, rozumianego jako poetyka, oraz jako filozofia oparta na zgodzie z życiem i ładzie (elementy stoickie i epikurejskie). Klasycyzm ten to również zmierzanie ku integracji i twórczemu przetwarzaniu rozmaitych elementów i nurtów europejskiego antyku i cywilizacji łacińskiej Christianitas (zw. Kwiatki św. Franciszka z Asyżu odczytane tak w perspektywie osobistego wzrostu-ascezy jak i reformy Kościoła dyskutowanej w środowisku franciszkańskiego pisma dla elity intelektualnej Verbum, gdzie Staff publikował). Przed I wojną światową przejawami klasycyzmu Staffa były zbiory Gałąź kwitnąca oraz Uśmiechy godzin, zaś w II Rzeczypospolitej tomy Wysokie drzewa (1932) oraz Barwa Miodu (1936). W tych ostatnich dokonało się pełne odejście od konwencji Młodej Polski i tzw. bogatego mówienia, nastąpiło zaś bliższe związanie poezji z polskim pejzażem i kulturą, stąd dopatrywanie się w nich wpływu Skamandra. Zbiór Martwa pogoda z roku 1946 nie wnosi w obszarze poglądu na świat i poetyki novum. Innowacje znajdują jednak wyraz w wydanych już w latach 50. tomach Wiklina i Dziewięć muz (pośmiertnie). Staff odchodzi tu od tradycyjnych układów metrycznych, wprowadza nowy sposób obrazowania, a wraz z tym kreuje mniej dbałą o harmonię wizję świata o cechach autoironicznych. W Wiklinie mamy do czynienia z „odczarowaniem” wzniosłości, „serio” tego zbioru jest zachwiane, Twórca wyzwala swą własną negacje, czyniąc się, rzec można, nie-Staffem (Mieczysław Jastrun). Nowego rozdziału twórczości nie zdążył już niestety w pełni rozwinąć. Literatura Jadwiga Czachowska Płanetnicy [w:] Literatura polska. Przewodnik encyklopedyczny, PWN, Warszawa 1984-1985, vol. II, s. 178; Irena Maciejewska Leopold Staff [w:] Literatura polska. Przewodnik encyklopedyczny, PWN, Warszawa 1984-1985, vol. II, s. 393-394; Irena Maciejewska Ludwik Maria Staff [w:] Literatura polska. Przewodnik encyklopedyczny, PWN, Warszawa 1984-1985, vol. II, s. 394; Leopold Staff, Wybór poezji, oprac. Mieczysław Jastrun i Maria Bojarska, Ossolineum, Wrocław et al., 1969. Wikipedia, Leopold Staff

leopold staff wiersze o miłości