Przez dziesięciolecia naukowcy z uniwersytetów i szpitali na całym świecie badali istnienie życia po śmierci, dochodząc do tego samego wniosku: po śmierci fizycznej wciąż żyjemy i jesteśmy świadomi. Niektóre z najistotniejszych badań zostały przeprowadzone przez Raymonda Moody'ego z Georgia State Hospital. Samobójcy piszą je na różnych materiałach, co świadczy o spontaniczności tego zapisu. To może być kartka z kalendarza, papier firmowy, rzadko wymyślna papeteria, sentencje czy wiersze. Są to bardzo pragmatyczne zapisy dotyczące tego, co należy zrobić po śmierci danej osoby, komu ile pieniędzy zostawiają. Tylu samobójstw jeszcze nie było. Dzieci nie radzą sobie w pandemii? Jak informuje "Dziennik Gazeta Prawna", od stycznia do września br. w Polsce doszło aż do 10 289 prób samobójczych Odwiedzający stronę trafiają do swojskiego gabinetu doktora, gdzie mogą w niezobowiązującym klimacie przebadać się, udzielając odpowiedzi na utrzymany w tonie męskiej rozmowy kwestionariusz, po czym uzyskać wideodiagnozę oraz rekomendację dalszych kroków; do dyspozycji są rozbudowane materiały audiowizualne, świadectwa i dane Średniowiecze i renesans. Po upadku cesarstwa rzymskiego w 476 r. nastąpił długotrwały okres ciemnoty i zacofania. Zaburzenia psychicznie wówczas uznawano za przejaw obecności diabła, ze Po blisko miesiącu wychodzi za kaucją w wysokości 5 tys. zł. To był bodaj najtragiczniejszy wypadek na polskich drogach w tym roku. Ale nie ma dnia, by media nie przyniosły wiadomości o . Komentarze sameQuizy: 154 Piekło Nabroiło się w życiu, co? To nie bądź zdziwiony. Co to za mina? To był Twój wybór! No, właściwie to kilka wyborów. Schodzisz po schodach do metalowych drzwi, prowadzony przez wychudłą istotę o koszmarnym wyglądzie. Wszystko wygląda całkiem gustownie, do momentu, w którym drzwi otwierają się, a Ty wchodzisz do komnaty tortur. Demonowi wszystkie te zabiegi nie sprawiają przyjemności – torturując Cię ma pusty wzrok i gapi się w ścianę. A potem odprowadza Cię do kolejnego pomieszczenia. Jest wyłożone betonem, a w środku ma tylko ekran telewizora i krzesło. Siadasz na krześle, a w telewizorze pokazują się momenty z Twojego życia. Raz po razie widzisz całe swoje życie i wszystkie występki jakich się dopuściłeś. Wolisz wrócić do komnaty tortur? Pewnie. Każdy woli. Ale to jeszcze nie koniec. Posiedzisz na tym krzesełku długo. Naprawdę długo. Podziel się wynikiem w komentarzu!Zaraz coś napiszę tylko pójdę zobaczyć czemu tam stoi bus z twarzą Kosiniaka… Odpowiedz @pozeracz-ksiazkowy dobra wciąż nie wiem co tam robia co do piekła: nie dziwię sięstaram się być dobra, ale tak sie nie da Odpowiedz Reinkarnacja Budzisz się, otwierasz oczy i… Stop, stop, stop. Jakby Ci to powiedzieć… Nie masz oczu. Ale masz za to drewno i łyko, liście, korzenie. Najprościej ujmując, jesteś drzewem. Niby nie byłeś najgorszym człowiekiem, ale trochę Ci brakowało do aniołka. Dlatego też teraz masz szansę odkupić swoje grzechy w życiu drzewa. Jak już urośniesz, będziesz wyjątkowo pięknym klonem. Zastanawia Cię, jak powinno żyć praworządne drzewo? Posłuchaj o czym szumią wierzby i wyciągnij wnioski. Masz przed sobą wiele lat, o ile ktoś nie postanowi Cię przerobić na papier toaletowy, albo zeszyt z kiczowatą okładką. Podziel się wynikiem w komentarzu! Odpowiedz Otwierasz oczy i widzisz ciemność… Unosisz głowę… To był błąd, trafiasz na coś twardego i płaskiego. W dodatku kilka centymetrów od swojej twarzy. Obudziłeś się w trumnie, gratulacje. W dodatku ktoś z boku puka i drze się, że masz być cicho, bo inni chcą spać. Nie trać zapału, podobno życie zaczyna się dopiero po śmierci… Czy jakoś tak. Jak już znajdziesz sposób, żeby opuścić swoją ciasną, aczkolwiek całkiem wygodną trumnę, to będziesz mógł sobie zabalować. Oczywiście, jeśli nie przeszkadza Ci dość… Hmm, sztywna atmosfera cmentarza. Baw się dobrze i nie martw się kwestią powietrza – masz dużo czasu, a z pewnością Ci go nie zabraknie. W końcu już nie oddychasz. Odpowiedz Niebo 😍😍😍 Fajny quiz ♥️ 😘 😍 Odpowiedz Reinkarnacja Mam nadzieję XD Odpowiedz1 Piekło No trochę kłamstwo tak trochę bardzo XD Odpowiedz Niebo ❤ jestem aniołem śmierći hehe Odpowiedz Jason JolkowskiJason Anthony Jolkowski urodził się 24 czerwca 1981 roku w miejscowości Grand Island w stanie Nebraska (USA). Mieszkał z rodzicami oraz młodszym bratem Michaelem w mieście Omaha, do którego rodzina przeprowadziła się krótko po narodzinach Jasona. Przed zniknięciem chłopak uczył się w Iowa Western Community College w Council Bluffs w stanie Iowa. Pracował też jako kelner w lokalnej restauracji „Fazoli”. Było to jednak jedynie tymczasowe zajęcie. 19-latek rozpoczął bowiem staż w radiu i to z nim wiązał swoją przyszłość. Marzył o pracy dla lokalnej stacji KIWR, puszczającej rock oraz znajomi chłopaka określali go jako nieśmiałego, spokojnego i sympatycznego chłopaka. Do tego Jason bardzo dobrze się uczył. Udzielał się też w lokalnym kościele. Pełnił tam funkcję lektora, który czytał podczas nabożeństw fragmenty Biblii. Przez pewien czas chłopak rozważał nawet zostanie inną wielką pasją był sport. Chłopak uprawiał kilka dyscyplin. W dodatku miał imponującą, encyklopedyczną wręcz wiedzę z tej dziedziny. Lubił opowiadać bliskim i znajomym o różnych statystykach i ciekawostkach sportowych. Chciał zresztą zajmować się tym zawodowo. Planował zostać radiowym komentatorem tych wszystkich cech miał niewielką garstkę przyjaciół. Mimo że był ponadprzeciętnie inteligentny, to cierpiał na problemy z wypowiadaniem się. Chłopak mówił bardzo powoli, dlatego niektórzy uznawali go za opóźnionego w rozwoju. Co więcej, Jason był w przeszłości wyśmiewany i prześladowany z tego powodu przez szkolnych zaginięcia JasonaJason JolkowskiRankiem 13 czerwca 2001 roku szef zadzwonił do Jolkowskiego z prośbą, by pojawił się w pracy wcześniej. Chłopak miał zacząć swoją zmianę dopiero o 17:30, ale najwidoczniej w restauracji panował spory ruch. Jason normalnie chętnie skorzystałby z takiej okazji, lecz jego samochód znajdował się w warsztacie samochodowym. Auto zostało uszkodzone w wyniku gradobicia, które miało miejsce kilka dni wcześniej. Rodzice 19-latka byli w pracy, więc nie miał kto podwieźć go do restauracji, która była oddalona od jego domu o ponad 6 szef zdecydował się wysłać po niego koleżankę z pracy, która miała podwieźć Jasona. Ponieważ trudno było mu wyjaśnić, skąd dziewczyna miałaby go odebrać, zaproponował, by spotkali się o 11:00 na parkingu Benson High School, którą ukończył dwa lata wcześniej. Szkoła znajdowała się zaledwie jakieś 800 metrów od domu Jasona. Chłopakowi nie zostało wiele czasu, więc wziął szybki prysznic i pospiesznie ubrał się do pracy. Miał na sobie czarne spodnie i czarne eleganckie buty, które zawsze nosił do pracy oraz białą koszulkę z logo Chicago Cubs i niebieską czapkę z daszkiem również związaną z tą wyszedł z domu, zauważył, że śmieci zostały już opróżnione tego ranka. Puste kubły stały więc przy krawężniku. Chociaż wnoszenie koszy na śmieci do garażu było zwykle zadaniem jego 13-letniego brata, Jason postanowił wyświadczyć mu przysługę i odłożyć je na wyjrzał przez okno i zobaczył, jak brat idzie w kierunku szkoły, trzymając w rękach czerwony t-shirt, który nosił w pracy. Około 10:45 Jolkowskiego widział również sąsiad. Droga do szkoły zajmowała Jasonowi nie więcej niż dziesięć minut. Trasę tą pokonał zresztą w swym życiu dziesiątki razy. Tym razem nie było mu to jednak Jasona czekała na niego do około 11:15, potem podjechała do najbliższej stacji benzynowej. Skorzystała tam z automatu telefonicznego (komórki były wówczas jeszcze mało popularne), by zadzwonić do restauracji. Dziewczyna powiedziała przełożonemu, że Jolkowski nie pojawił się w umówionym miejscu. Nie była pewna, czy powinna dalej na niego czekać. Szef powiedział jej, żeby wstrzymała się jeszcze kilka minut. Ponieważ kolega się nie pojawił, a tego dnia w restauracji brakowało rąk do pracy, współpracowniczka wróciła do „Fazoli” około 11:30 i kontynuowała swoją zadzwonił do domu 19-latka. Słuchawkę podniósł jego młodszy brat, który powiedział, że Jason wyszedł do pracy. Ponieważ 19-latek miał rozpocząć nową pracę w następnym tygodniu, jego szef prawdopodobnie pomyślał, że chłopak postanowił po prostu nie pojawić się na jednej ze swoich ostatnich zmian. Kierownik niestety nie zadał sobie trudu, aby zadzwonić do rodziców Jasona. Z tego powodu nie wiedzieli oni przez większość dnia, że ich syn rodziców na zniknięcie synaJim i Kelly JolkowskiOjciec chłopaka, Jim Jolkowski, wrócił do domu około 17:00. Spodziewał się, że chwilę później odwiezie najstarszego syna do pracy. Kiedy zdał sobie sprawę, że Jasona nie ma w domu i nikt nie widział go od kilku godzin, zadzwonił do swojej żony Kelly. Kobieta była jeszcze wówczas w pracy. Jim miał nadzieję, że może z nią kontaktował się syn. Zdezorientowana Kelly odpowiedziała jednak, że nie rozmawiała z nim przez cały dzień. Kobieta natychmiast wybiegła z pracy i zaczęła szukać byli zdenerwowani, ponieważ Jason nie był osobą, która uciekłaby z domu. Chłopak był bardzo zżyty ze swoją rodziną. Nie miał też żadnego powodu, by zacząć gdzieś nowe życie od początku. Nie miał również żadnych wrogów. Co prawda nastolatek miał małe kłopoty finansowe i musiał chwilowo przerwać naukę, ale sytuacja zaczęła się poprawiać. Planował wrócić do szkoły w niepełnym wymiarze godzin i chciał ukończyć studia. Krótko przed zniknięciem został zatrudniony jako specjalista obsługi klienta w Sitel Corporation. Miał tam zarabiać więcej niż w restauracji. Planował też skorzystać z firmowego programu pozwalającego na dofinansowanie kosztów pod uwagę, jak dojrzały, odpowiedzialny i słowny był ich syn, Jim i Kelly byli przekonani, że musiało mu się przydarzyć coś strasznego. Coś (lub ktoś) uniemożliwiło mu dotarcie do pracy. Rodzice zaczęli więc dzwonić do wszystkich przyjaciół syna, by sprawdzić, czy któryś z nich nie otrzymał od niego jakiejś wiadomości. Nikt nie widział jednak Jolkowskiego tego dnia. Jim i Kelly wiedzieli, że muszą poczekać co najmniej dobę, zanim zgłoszą zaginięcie dorosłego syna. Spędzili więc bezsenną noc, mając nadzieję, że 19-latek wróci do domu. Kiedy nadszedł ranek i nadal nie było żadnego śladu Jasona, rodzice zadzwonili na policję i zgłosili jego policjimiejsce, gdzie chłopak był widziany po raz ostatniDepartament Policji w Omaha był zupełnie niezainteresowany rozpoczęciem poszukiwań chłopaka. Funkcjonariusze sugerowali, że nastolatek pojechał prawdopodobnie gdzieś ze znajomymi i wkrótce wróci. Argumentowali to tak, że był dorosły i miał tym samym prawo zniknąć, jeśli miał tylko na to ochotę. Nic zwracali niestety uwagi na zapewnienia Jima i Kelly, że było to zupełnie nie w stylu ich dziecka. Policja najwidoczniej nie zamierzała pomóc. Rodzice musieli więc wziąć sprawy we własne z przyjaciółmi rozpoczęli własne poszukiwania. Wydrukowali ulotki, powiesili plakaty i poprosili lokalne stacje radiowe o przekazanie informacji o zaginięciu Jasona. Byli pewni, że ze zniknięciem chłopaka była związana jakaś osoba trzecia. Prosili, by każdy, kto ma jakiekolwiek w tej sprawie informacje, zgłosił się do nich. Chociaż udało się zyskać duże zainteresowanie, nikt nie wiedział, co stało się z poszukiwań 19-latkazaginiony 19-latekPolicja w Omaha rozpoczęła wreszcie śledztwo w tej sprawie. Nastąpiło to jednak bardzo późno. Od zniknięcia nastolatka minęło aż dziesięć dni. Trzeba przyznać, że kiedy służby w końcu się w to zaangażowały, przeprowadzono bardzo dokładne śledztwo. Nie wiadomo jednak, ile tropów i dowodów przepadło ze względu na czas, jaki upłynął od 13 czerwca. Powszechnie wiadomo, że pierwsze godziny w takich sprawach są kluczowe. Detektywi przesłuchali wszystkich, którzy byli powiązani z Jasonem. Jego współpracownicy, przyjaciele, sąsiedzi i krewni zostali wielokrotnie przepytani. Śledczy doszli w końcu do wniosku, że żadna z tych osób nie posiada informacji na temat zniknięcia odwiedziła też wszystkie domy, które znajdowały się wzdłuż krótkiej trasy, którą chłopak miał tego dnia pokonać. Detektywi liczyli, że znajdą kogoś, kto widział coś niezwykłego w dniu zaginięcia. Oprócz wspomnianego sąsiada nikt więcej nie widział jednak Jasona tego dnia. Jego ślad dosłownie urywał się tuż po opuszczeniu przez niego sprawdzili też nagrania z kamer Benson High School i sąsiedniego gimnazjum. Jason nie został jednak uchwycony przez monitoring. Było jasne, że nie dotarł do szkoły. Niestety w okolicy nie było żadnych innych kamer, więc nie wiadomo dokładnie, jak blisko celu się znajdował, zanim przeprowadziła kilka przeszukań w okolicach drogi z domu do szkoły. Przeczesano pieszo oraz konno ulice, tereny leśne i parki. Użyto też helikoptera wyposażonego w radar na podczerwień, ale nic nie znaleziono. Sprawa okazała się szczególnie frustrująca dla detektywów, ponieważ nie było żadnych dowodów czy choćby poszlak. Nie znaleziono nic, co wskazywałoby na to, że w zaginięcie był ktoś zamieszany. Jednocześnie nic nie przemawiało też za tym, by Jason zniknął dobrowolnie. Funkcjonariusz policji, który prowadził śledztwo w sprawie zniknięcia Jolkowskiego uznał ją za najbardziej zagadkową, z jaką się spotkał w ciągu trzydziestu lat zaginionegoDwa tygodnie po zaginięciu policja otrzymała wiadomość, że ktoś pasujący do jego opisu był widziany w Parku Stanowym Mahoney, położonym około 32 kilometrów na zachód od Omaha. Śledczy poświęcili cały dzień na sprawdzenie tego obszaru, ale nie znaleźli nic, co by wskazywało, że 19-latek tam był. Ciężko było stwierdzić, czy rzekomy świadek faktycznie widział zaginionego, czy kogoś do niego i rodzina Jasona zorganizowali kilka czuwań modlitewnych w ciągu pierwszych kilku miesięcy po zaginięciu. Robili też, co mogli, aby utrzymać zainteresowanie sprawą opinii publicznej. Dla rodziców chłopaka najtrudniejsze było to, że nie mieli żadnego pojęcia, co mogło się stać z Jasonem. Najgorszy był dla nich ten stan zawieszenia i niepewności. Przez miesiące Kelly zaglądała do każdego mijanego samochodu, zastanawiając się, czy jej syn może być w ostatecznie zdecydowała się przekształcić swój żal i smutek w działanie. Kobieta założyła organizację non-profit, którą nazwała na cześć syna Project Jason. Grupa korzystała z różnych programów pomocowych, aby podnieść świadomość społeczną na temat osób zaginionych. Fundacja zapewniła też ich rodzinom istotne wsparcie i zasoby. Kelly niestrudzenie poświęcała swój czas, aby pomóc wielu ludziom, którzy znajdowali się w tej samej sprawa i możliwe teorieprawdopodobny wygląd Jasona po latachSprawa Jasona wprawia w zakłopotanie zarówno profesjonalnych, jak i internetowych detektywów od 20 już lat. Żadna z typowych teorii o zaginionych osobach nie pasuje do tego przypadku. Jolkowski nie był typem osoby, która uciekłaby z domu i zaczęła gdzieś nowe życie. 19-latek miał w dodatku przy sobie niewiele pieniędzy i praktycznie żadnych rzeczy osobistych, kiedy tego dnia wyszedł z domu. Jego samochód był w warsztacie, więc mógł na dobrą sprawę poruszać się pieszo, ewentualnie pojechać autostopem. Warto dodać, że po zaginięciu mężczyzny na jego koncie bankowym nie zanotowano nigdy żadnej aktywności, a jego numer ubezpieczenia społecznego nie został sugerowali, że być może Jason został śmiertelnie potrącony przez samochód, gdy szedł w umówione miejsce, a kierowca spanikował i postanowił ukryć jego ciało. Jest to mało prawdopodobny scenariusz, ponieważ Jason chodził po chodnikach w dzielnicy mieszkalnej, a wypadki samochodowe pozostawiają za sobą wiele dowodów. Mimo że policja nie przeprowadziła przeszukania terenu w odpowiednim czasie, ślady takiego rzekomego wypadku mogły być widoczne na długo po nim. Wypadki samochodowe przyciągają też uwagę. Żaden z sąsiadów tego dnia nie słyszał natomiast ani nie widział niczego Jasona nie wierzy, że nastolatek popełniłby samobójstwo z powodu swojej silnej wiary. Nic nie wskazywało też na to, że Jason był przygnębiony. Wprost przeciwnie – w końcu zyskał stabilność finansową i nie mógł się doczekać powrotu do szkoły i podjęcia nowej pracy. Nawet gdyby wszyscy mylili się co do jego stanu psychicznego, gdyby Jason zdecydował się popełnić samobójstwo, jego ciało prawdopodobnie zostałoby znalezione stosunkowo szybko. Obszar w pobliżu szkoły i domu Jolkowskich był wielokrotnie i dokładnie bliskich Jasona pomysł, że padł on ofiarą przestępstwa, jest najbardziej prawdopodobnym scenariuszem. Rodzina uważa, że Jason został porwany i zabity. Policja przyznaje, że jest to możliwe, ale nikt nie ma pojęcia, skąd miałby zostać uprowadzony i kto mógł go zabić. Ostatnią osobą, która widziała 19-latka, był jeden z jego sąsiadów. Nie ma świadków, którzy widzieliby go tego feralnego dnia dalej niż kilka metrów od jego własnego domu. Doprowadziło to do wielu spekulacji, że osoba, która zamordowała Jasona, była kimś, kogo znał. Być może był to któryś z sąsiadów. Warto jednak dodać, że chłopak był wysportowany i w sile wieku. Miał 185 cm wzrostu, więc ciężko byłoby go porwać jednemu napastnikowi, w dodatku w środku dnia i miejscu zamieszkanym przez wielu okolicy mieszkali notowani wcześniej przez policję przestępcy seksualni. Detektywi przesłuchali większość z nich, a nawet przeszukali dom przynajmniej jednego. Nie znaleziono jednak żadnych dowodów wskazujących na to, że któryś z nich miał coś wspólnego ze zniknięciem sprawa Jolkowskiego pozostaje śledztwem dotyczącym zaginionej osoby. Policja nie ma miejsca zbrodni ani dowodów czy choćby poszlak wskazujących na przestępstwo. O ile ktoś, kto posiada informacje na temat tego, co stało się z Jasonem, nie zgłosi się na policję, to prawdopodobnie jego sprawa nigdy nie zostanie niestety rozwiązana. Towarzystwa ubezpieczeniowe chronią się od takich sytuacji zapisami w Ogólnych Warunkach Ubezpieczenia (OWU). O takich zapisach lepiej wiedzieć wcześniej, najlepiej przed zakupem wybranego produktu ubezpieczeniowego. Założenie ubezpieczenia na życie jest proste – ma finansowo chronić życie ubezpieczonego. Polisa w wersji podstawowej gwarantuje wypłatę odszkodowania w sytuacji, gdy ubezpieczony umrze – osobom wskazanym w umowie czyli uposażonym. W przypadku, gdy ubezpieczony nie wskaże uposażonych – odszkodowanie otrzymają osoby, które posiadają prawo dziedziczenia. Towarzystwa ubezpieczeniowe jednak wyraźnie podkreślają w swoich umowach sytuacje, w których zachodzi wyłączenie odpowiedzialności. Są to sytuacje, w których do zdarzenia lub śmierci doszło nie z powodu zdarzeń losowych, przyczyn zewnętrznych, lecz ubezpieczony miał na nie wpływ, np. prowadząc samochód pod wpływem alkoholu. Jest to świadome działanie na własną niekorzyść i w takich okolicznościach firma może odstąpić od wypłacenia świadczenia. Dotyczy to również śmierci w wyniku samobójstwa. Stan psychiczny ubezpieczonego jest niezwykle ważny, dlatego firmy ubezpieczeniowe stosują ankiety medyczne oraz badania lekarskie, które mają ustalić również to, jakie jest prawdopodobieństwo wystąpienia np. depresji u przyszłego ubezpieczonego. Samobójstwo ubezpieczonego - kluczowe 2 lata Nie należy zakładać, by osoba, która zamierza popełnić samobójstwo, wcześniej zabiegała o polisę na życie. Tego typu produkt kupuje się z myślą o ochronie finansowej w razie nieszczęśliwego wypadku i jego konsekwencjom – złamaniu kości, leczeniu szpitalnemu czy na pokrycie kosztów rehabilitacji. Jednak odszkodowanie za samobójstwo jest możliwe do uzyskania, co nawet reguluje specjalny zapis prawny. W myśl artykułu 83 kodeksu cywilnego odszkodowanie za śmierć w wyniku samobójstwa nie przysługuje, jeśli doszło do niego wcześniej niż 2 lata od podpisania umowy. Ten artykuł prawny wykorzystują w dokumentach OWU towarzystwa ubezpieczeniowe. Polisa na życie samobójstwo definiuje następująco: Jeśli do zdarzenia doszło w wyniku samookaleczenia lub okaleczenia na własną prośbę przez ubezpieczonego, małżonka lub dziecko, popełnienia lub usiłowania popełnienia samobójstwa przez ubezpieczonego, małżonka lub dziecko w ciągu 2 lat od daty zawarcia umowy ubezpieczenia. Można zatem wnioskować, że jeśli do samobójstwa dojdzie później niż 2 lata od podpisania umowy – odszkodowanie zostanie wypłacone. Dla wielu ofert produktów ubezpieczeniowych na życie okres 2 lat można traktować jako okres karencji. Jest to niezbędne minimum, by móc uznać, że ubezpieczony nie cierpiał wcześniej na depresję i samobójstwa nie planował. WAŻNE! Warunkiem wypłaty odszkodowania za śmierć w wyniku samobójstwa jest oczywiście ważna polisa z opłaconymi na bieżąco składkami. Okres 2 lat w przypadku samobójstwa może być traktowany jako karencja, czyli czasowy brak odpowiedzialności towarzystwa – mimo ważnej umowy polisowej. W polisie na życie podobny zapis dotyczy także innych zdarzeń. Jednym z nich jest urodzenie dziecka. Towarzystwo zobowiązuje się do wypłaty jednorazowego świadczenia (w zależności od wariantu i polisy 1000 zł–5000 zł), ale zastrzega, że okres karencji wynosi np. 9 miesięcy. To oznacza, że ubezpieczenie nie zadziała, jeśli w chwili zawierania umowy kobieta (jako główna ubezpieczona lub współubezpieczona) jest już w ciąży. Karencja może dotyczyć również innych zdarzeń, jak poważne zachorowanie, operacja chirurgiczna czy zdiagnozowanie nowotworu. Okras karencji spotykany jest także w przypadku leczenia szpitalnego – pobyt w szpitalu musi trwać najczęściej minimum 3 dni, aby nastąpiła wypłata świadczenia. Te i inne zasady są szczegółowo opisane w dokumencie OWU dla każdej polisy na życie. Jakie są inne wyłączenia odpowiedzialności? Samobójstwo w pierwszych 2 latach ważności polisy to tylko jedno ze zdarzeń, za które towarzystwo ubezpieczeń będzie zwolnione z wypłaty odszkodowania. Firmy ubezpieczeniowe stosują w umowach podobne zapisy o wyłączeniach. Najczęściej należą do nich: prowadzenie samochodu pod wpływem alkoholu lub innych środków odurzających, konsekwencje działań dokonanych pod wpływem alkoholu lub innych środków odurzających, przebywanie na terenie kraju, na którym prowadzone są działania wojenne, konsekwencje dokonywania ataku terrorystycznego. Są to działania, które ubezpieczony podejmuje świadomie oraz rozumie ich ryzyko. W innym wypadku osoba planująca np. atak terrorystyczny, mogłaby odpowiednio wcześniej zakupić polisę na życie, tym samym zapewniając swoim najbliższym wysokie odszkodowanie po śmierci w jego wyniku. Jak szukać dobrej polisy na życie? Rynek ubezpieczeniowy jest pełen dobrze skonstruowanych produktów. Ich różnorodność sprawia, że każdy klient może indywidualnie dopasować ofertę do własnych potrzeb i oczekiwań. Chociaż niemożliwe jest znalezienie polisy bez wyłączeń i limitów odpowiedzialności, to warto przy wyborze kierować się przede wszystkich zakresem ochrony (im szerszy, tym lepiej) czy sumami ubezpieczeń (im wyższe, tym większe odszkodowanie w razie zdarzenia). W wyborze niezwykle pomocna okazuje się porównywarka ubezpieczeniowa. Jest to narzędzie, które wymaga uzupełnienia krótkiej ankiety. Na podstawie udzielonych informacji specjaliści w krótkim czasie opracowują najbardziej dopasowane oferty. Następnie kontaktuje się z nami konsultant w celu podania szczegółowej oferty, może on również umówić spotkanie w dowolnym miejscu z agentem ubezpieczeniowym. W ten sposób zaoszczędzić możemy zarówno wiele cennego czasu, jak i własnych środków. Porównanie ofert to nie tylko znalezienie najlepszej oferty, ale również oferty, która cenowo będzie dla nas najbardziej korzystna. OBLICZ SKŁADKĘ UBEZPIECZENIA Ubezpieczenie na życie daje ochronę finansową w wielu sytuacjach zagrożenia życia i zdrowia dla Ciebie i Twoich bliskich. Nie mniej ważna jest cena takiej polisy, dlatego, aby uniknąć przepłacania za składkę, warto najpierw porównać ceny ubezpieczeń w naszym kalkulatorze. Ofertę spośród 20 dostępnych towarzystw ubezpieczeń znajdziesz już od 3 złotych dziennie. W 1 kalkulacji możesz porównać aż do 5 ofert. {"type":"film","id":757770,"links":[{"id":"filmWhereToWatchTv","href":"/film/Odkrycie-2017-757770/tv","text":"W TV"}]} powrót do forum filmu Odkrycie 2017-11-16 17:06:40 Film totalnie do nas nie trafił. Jest maksymalnie głupi i nielogiczny. Niby ludzie dowiedzieli się, że istnieje dalsza egzystencja po śmierci, ale wciąż nie wiadomo gdzie trafiają dusze i czy samobójcy trafiają w ten sam wymiar co każdy - czy może w inny nazywany przez nas "piekłem" - mimo to ludzie jak te bezmózgi masowo popełniali samobójstwa. Nikt się nad tym nawet nie zastanawiał. Fajny pomysł na film, ale totalnie sknocony. megadriano21 Podłóż tu kowida i masz życie "szczepionkowe". megadriano21 Właśnie oglądam i rzuciło mi się to w oczy. Masa religii uznaje samobójstwo za coś złego. Co więcej nie wiadomo, gdzie te dusze trafiają i jaka część świadomości żyje dalej. Co jeśli dusza jest niczym pasożyt i po śmierci nasza świadomość znika, a dusza opuszcza żywiciela? Przecież nad tym pracują przecież w filmie by się dowiedzieć co jest po śmierci. A ludzie mimo to się zabijają. Milionami... Oglądam dalej, ale to już jest nielogiczne. Nawet biorąc pod uwagę, że zabijają się ludzie tak zmęczeni życiem, że sama świadomość czegoś po śmierci im wystarczy by skończyć z cierpieniem to i tak wygląda to średnio logicznie. conrad_owl Niektórzy słyszą to co chcą słyszeć. Zaryzykuję analogię do rzeczywistości covidowej - badania nad symptomami i konsekwencjami choroby są w toku, a pewna rzesza ludzi twierdzi, że Covid nie istnieje. Samobójstwa w filmie być może są zapisane na wyrost sprawie Odkrycia. Koshara Wydaje mi się, że zupełnie odwrotna sytuacja. Ludzie nie wierzący w covid nie ogarniają nauki, do tego przyczyniły się też media, clickbaity, fałszywe fotki itp innego czemuś przeczyć gdy przekaz jest zagmatwany, a co innego od razu w coś uwierzyć, choć brakuje dowodów na to. Wiele religii uznaje, że jest życie po śmierci. Ba, chyba wszystkie mi znane. Ale jakoś wierzący się nie zabijają tylko dlatego, że wiedza iż śmierć to dla nich etap, przejście dalej tylko. conrad_owl religia to stek bzdur którą rządzą pedofile w czarnych sukienkach i okradają ludzi na swoje zachcianki a Bóg to wymysł mediów i każda inteligentny człowiek ma swój rozum i zdrowo myśli a nie słucha pedofilów czy złodziei z pisu i się szczepi trucizną bo wirus to wymysł by was zastraszyć :DD Koshara bo covid nie istnieje i to wymysł rządu by przeprowadzać na nas eksperyment medyczny w postaci szczepionek przez które ludzie umierają a wszystko po to by zus nie wydawało tyle kasy na emerytury i chorobowe bo jest nas za dużo i trzeba zlikwidować połowę Polaków w sposób naturalny a trucizny mają tylko w tym pomóc conrad_owl nie ma dowodów na istnienie życia po śmierci a śmierć to koniec wszystkiego i jak nie pracuje mózg to ciało umiera a nie ma istnienia duszy czy świata pozaziemskiego,bajeczka dla dzieci megadriano21 do mnie tak samo i totalny debilizm pokazywać,że istnieje reinkarnacja i możemy być w 2 miejscach na raz co jest niemożliwe i nie wiem ku jakim powodom powstało takie badziewie! Codziennie 13 osób ginie w Polsce z własnej ręki. Prawie 200 rocznie to dzieci i nastolatki. Zostają po nich rodzice. Dla matki w Suwałkach powód odebrania sobie życia przez jej syna był jasny – chcieli go rozdzielić z rodziną, która była zbyt biedna, by żyć razem. Choć pewnie były jeszcze inne powody, zadawnione i ukryte. Samobójstwo rzadko bywa skutkiem jednego zdarzenia. Dla tych, co zostają, kluczowym pytaniem jest – dlaczego? Rodzice obsesyjnie poszukują na nie odpowiedzi. Jak pani A., która pojawia się na forum pod wszystko mówiącą nazwą „Dlaczego?”. Syn powiesił się przed dwoma laty, a ona nie może znaleźć przyczyny do dziś. Niestrudzenie przeczesuje jego życie. Przegląda i kataloguje jego szczęśliwe dni, miny, wybuchy śmiechu, wakacje, nagrody książkowe, czerwone paski na świadectwach. Matka i babka pracowały, żeby nie odstawał od innych dzieci i niczego mu nie brakowało. Ojciec opuścił rodzinę, ale syn nie miał wówczas nawet roku. A może jednak to? A. zazdrości matce warszawskiego licealisty Stasia, którego samobójstwo też było głośne: ona wie, że to przez narkotyki. To potężny wróg, człowiek ma prawo z nimi przegrać, przerzucić na nie część winy. Nieważne, prawdziwej czy urojonej. Tymczasem A. dusi się od poczucia winy. Roztrząsa, co mogła zrobić nie tak. Może to, może tamto. W ostatnim dniu życia nie chciał zjeść zupy – przymierzający się często nie potrafią już jeść. Wchodzą w tunel, w którym niczego się już nie czuje, jak w narkozie. Zostaje tylko jedna myśl: uciec, zasnąć. Nie umrzeć, ale właśnie zniknąć, zasnąć. Tak więc syn nie chciał jeść. A. z gniewem wlała zupę z talerza z powrotem do garnka. Może gdyby tego nie zrobiła, on żyłby? Bo przecież musi być powód. Nareszcie lepiej Najtrudniej mają rodzice tych, którzy zrobili to jakby mimochodem. Siedzieli przy stole i się uśmiechali. Oglądali coś w telewizji, wynieśli śmieci. Jak zwykle. Wyszli do innego pomieszczenia i zbyt długo ich nie było. Ktoś z domowników tam zajrzał – a on na pasku od spodni, na sznurze uczepionym na klamce u drzwi, na czymkolwiek, co wystaje. Kilka miesięcy temu pewna dziewczynka poszła jak zwykle na spacer z psem. Wróciła i powiesiła się na smyczy. A całkiem niedawno 12-latka z Poznania, ładna, pogodna, bezkonfliktowa. Matki nie było przy niej może 10–15 minut. Naprawdę nie jest tak, że wychodzą do innego pokoju mimochodem. Od dawna o tym myśleli. Zastanawiali się, w jaki sposób, roztrząsali szczegóły. Erwin Ringel, psychiatra i suicydolog, pisze, że ustalenie detali jest końcowym etapem podejmowania decyzji. Kiedy już ją podejmą, stają się spokojni, rozluźnieni. Szczególnie widać to u depresyjnych. Nareszcie jest lepiej, cieszą się rodzice. Jest weselszy, zabrał się do nauki. Tym większy później szok. Pani A. nie umie przejść prawdziwej żałoby, która ma swoje ponazywane przez specjalistów fazy. Choć one są niezbędne do stopniowego zdrowienia. Według specjalistów u 90 proc. rodziców samobójców nie dochodzi do przeżycia żadnej z typowych faz – zaprzeczania, idealizacji, złości itd., trwają zafiksowani na progu żałoby. Amerykański badacz John ­McIntosh pisze o syndromie żałoby po śmierci samobójczej, w którym latami – albo nigdy – nie gaśnie rozpacz i ból. Jak właśnie u pani A., która masochistycznie rozpamiętuje śmierć syna, żyje nią. Jest osobą ze średnim wykształceniem, księgową. Ma duży wgląd w siebie. Zgadza się: rozdrapuje rany. Lecz gdyby odzyskała spokój i nie cierpiała, sprzeniewierzyłaby się pamięci dziecka. Żyłaby z synem jak z wyblakłą fotografią. A ona chce go czuć – żywego w swym cierpieniu. Rodzinne przekleństwo Czasem dochodzi do tak zwanej patologicznej identyfikacji. Bliski utożsamia się ze zmarłym tak dalece, że naśladuje jego ruchy, sposób mówienia, zachowania. Jest w nim i z nim. Dzieje się tak zwłaszcza wtedy, gdy miały miejsce prawdziwe lub urojone zapowiedzi tego, co się stało. Syn mówił, że nie chce żyć, wszystko jest bez sensu, nagle rozdał ulubione przedmioty, tłumacząc, że nie będą mu już potrzebne. A oni nic, żadnej reakcji, ślepi i głusi. Każdy z nas popełnia grzechy zaniedbania lub czyni coś niedobrego w stosunku do tych, których kocha. Jednak nie każdy z nich odbiera sobie życie. Oznacza to, że jest jeszcze jakiś element w tym równaniu i coś szczególnego w cechach osoby, która popełniła samobójstwo. Rodzice szukają tego czegoś przede wszystkim w sobie, są winni i muszą zostać ukarani. W literaturze jest wiele opisów, że rodzice samobójców zatracają się w piciu, bulimicznym jedzeniu, wpadają w narkotyki, zadają sobie rany, szukają śmierci w ryzykownych sytuacjach, podejmują próby samobójcze. Również udane. Albo zdrowi zaczynają nagle chorować. Schną, zapadają się w sobie i gasną. Chcą do dziecka. Czasem karę musi ponieść ktoś z zewnątrz. Przejmująca była historia dziewięciolatka, który stłukł miskę klozetową w szkole. Za karę musiał przynieść z domu 100 zł. Miał bardzo restrykcyjnego ojca. Ze strachu przed nim powiesił się tego samego dnia. Oglądał z bratem bajki w telewizji i nagle wyszedł do stodoły. Ojciec zaczął obsesyjnie winić dyrektora, że nie powiadomił go o sprawie, obciążając nią wyłącznie syna. Zarzucał skargami prokuraturę i instytucje w nadziei, że dyrektor zostanie wyrzucony z posady. Albo inny uczeń zespołu szkół na Mazowszu. W tabloidach rodzice, siedzący ze zdjęciem syna w rękach, oskarżają dyrektora, że doprowadził do śmierci ich dziecko, zapowiadając, że wyrzuci go ze szkoły za używanie i sprzedawanie narkotyków. Co ich zdaniem absolutnie nie miało miejsca. Pragną, jak pisze Carla Fine, kary i potępienia dla winowajców – lekarzy, pielęgniarek, terapeutów, krewnych, znajomych. Często ta kara ma spotkać współmałżonka. Po samobójstwie dziecka rozpada się 50–70 proc. związków, pisze polski naukowiec Adam Czabanowski. Ojciec i matka obwiniają się wzajemnie. Jeśli nie było między nimi prawdziwej więzi, to ta niezbyt głęboka rozpada się bezpowrotnie. Nie potrafią siebie znieść. Zaczyna się nienawiść. Nierzadko źle zaczyna funkcjonować cała rodzina. Brat, siostra zmarłego muszą przejąć rolę głowy domu, jeśli rodzice, a zwłaszcza samotna matka, nie są już w stanie jej pełnić. Rodzeństwo też choruje, zwłaszcza, jak wynika z badań specjalistów, jeśli to któreś z nich znalazło wiszące ciało brata (to typowy męski sposób, dziewczęta częściej używają tabletek, żyletek, gazu) i próbowało odciąć sznur. Suicydolodzy Alan Berman i David Jobes twierdzą, że wśród osób nie tylko z rodziny pojawić się mogą dolegliwości zespołu stresu pourazowego, które są zwykle następstwem przeżyć wojennych, katastrof, gwałtu, napaści itp. Długotrwałe przeżywanie samobójczej śmierci przez rodziców, dziadków, rodzeństwo może prowadzić do syndromu samobójczego w rodzinie. Z badań wynika, że taki wybór śmierci jest w nich częstszy niż w innych. Rodzeństwo, ale także krewni zaczynają się bać „rodzinnego przekleństwa”, a nawet wierzyć, że to ich przeznaczenie. Lęki takie, bywa, nasilają się, gdy młodsze rodzeństwo dorasta do wieku, w którym brat, siostra lub krewny pozbawił się życia. W dworcowej poczekalni Karl Menninger postawił tezę, że w każdym samobójstwie ujawnia się agresja nie tylko wobec siebie samego. Jest to także pragnienie zadania komuś bólu, rodzaj zemsty bezwzględniejszej niż śmierć. A oni gdzieś pod skórą też mają to pytanie. Ale jaka zemsta, za co? Jak ich dziecko mogło im zrobić coś takiego? Skazać rodziców i rodzeństwo na horror, z którym muszą dalej żyć. Rozpacz miesza się z gniewem na zmarłego – zdradził, porzucił, zrobił świństwo. Gdyby choć napisał list, pożegnał się, wyjaśnił. Ale wyszedł ze swego i ich życia, jak się wychodzi z dworcowej poczekalni. Więc tak mało dla niego znaczyli. Samobójcza śmierć wywołuje w ojcu i matce przekonanie, że nie nadawali się na rodziców. Tracą zaufanie do siebie, ale też do innych – oto każdy, nie tylko najbliższy, jest w stanie zawieść, każdy jest potencjalnym zdrajcą. Usiłują się bronić, szukają znaków, że w ostatniej chwili ich dziecko chciało zawrócić. Pewni rodzice na drzewie, na którym powiesił się syn, w miejscu, gdzie sięgały buty, dostrzegli uszkodzoną korę. Uznali to za znak, że usiłował walczyć o życie, szukał punktu oparcia dla nóg, że nie chciał ich naprawdę zostawić, zabrakło mu sekundy, dwóch. Albo wypierają śmierć. On gdzieś żyje, choć odbył się pogrzeb; to dla nich niemożliwe, że go nie ma, musi gdzieś być. Wypieranie może trwać latami i jest źródłem nie pociechy, lecz przewlekłej udręki. Dlatego radzi się rodzicom, żeby zobaczyli ciało zmarłego. Jeszcze inna częsta taktyka: to nie było samobójstwo, to tylko wypadek. Znają przecież swoje dziecko i wiedzą, że nie byłoby zdolne do odebrania sobie życia, nigdy, w żadnym razie. Prawdziwa przyczyna śmierci staje się w rodzinie tematem tabu wymazanym z rozmów, dokumentów. Albo się ją modyfikuje. Jeśli nawet śledztwo nie wykazało udziału osób trzecich, to ich prywatne, rodzinne potwierdziło, że ktoś czyhał na życie dziecka, zabił je, a samobójstwo upozorował. Szerokim łukiem Traumatyczne skutki samobójstwa odczuwa nie tylko rodzina, ale także dalsi krewni, przyjaciele, znajomi. Suicydolog Frank Campbell twierdził, że dotyka ono w różny sposób kilkadziesiąt osób. Co czwarta kobieta i co trzeci mężczyzna spośród zgłaszających się do niego o pomoc po śmierci kolegi i koleżanki wykazywali cechy syndromu stresu pourazowego. Narażeni są także uczniowie z klasy i ze szkoły, w której uczył się samobójca. Ten sposób śmierci bywa zaraźliwy. Może przyjść nieoczekiwanie. Śmierć dziewięciolatka, który powiesił się po stłuczeniu muszli klozetowej, poprzedziło odejście koleżanki z tej samej szkoły. Odebrała sobie życie dwa lata wcześniej. Tymczasem szkoły, zamiast przepracować bolesny temat, starają się często zatuszować śmierć ucznia w trosce o ochronę wizerunku placówki. O pozytywny wizerunek dbają również same rodziny, ukrywając przed światem prawdę. Przez wieki samobójcy byli piętnowani przez prawo i religię, odmawiano im miejsca na cmentarzu, a ich rodziny karano. Ten przekaz zachował się w jakiejś mierze do dziś. Samobójcza śmierć jest dla rodziny powodem wstydu. Jeśli rodzinie nie uda się ukryć przyczyny albo bliscy nie chcą sprawy zakłamywać, jest zwykle społecznie izolowana. Samobójcze domy omijane są szerokim łukiem. Bywa jednak, że rodzina, choć zrozpaczona, czuje ulgę. Tak zdarzyło się z rodzicami dziewczyny, która po wielekroć usiłowała się zabić. Nie odstępowano jej przez lata na krok, w dzień i w nocy. W czasie kolejnego pobytu w szpitalu psychiatrycznym pilnowała jej wynajęta pielęgniarka. Dziewczyna przecięła sobie żyły niezauważalnie dla pilnującej, leżąc spokojnie w łóżku z rękami pod kołdrą. Krew wsiąkała w położone przy nadgarstkach zwoje ligniny, którą wcześniej ukryła. Prędzej czy później i tak by się to stało, powiedział ojciec. Niezależnie, co czują w najgorszym bodaj zdarzeniu, które może dotknąć matkę i ojca, potrzebują kogoś, kto ich zreanimuje, przywróci życiu. Nieocenione jest wsparcie rodziny, księdza, grupy równie doświadczonych rodziców, ale niezbędna – pomoc specjalisty. Reanimacja ma swoje reguły. Trzeba je znać, żeby była skuteczna.

gdzie trafiają samobójcy po śmierci